Der Tag holt Luft - Hildegard Knef

Auf dem Boden liegt die Zeitung, leer gelesen

Hinterließ nur Schales, gar nichts, das mich freut;

Teilnahmslos das Schwarze hinter Fenstern

Vier schlug’s irgendwo, dann viertel und auch halb

In unbekannte Richtung laufen Nerven

Zwischen Hals und einem Brustbein tickt die Nacht;

Anspruchslos das Graue hinter Fenstern

Fünf schlug’s irgendwo, dann sieben und auch acht

Der Tag holt Luft und knackt mit den Gelenken

Vorm Horizont klebt der Antennenwald

Die Krähen reden ohne Konsonanten

Und überm Kaffeefilter wird der junge Morgen alt

Zementblock Langeweile hockt auf Straßen

Auf Zehenspitzen hüpft betulich uns’re Pflicht;

Im Spiegel seh' ich Fahles, ganz am Rande

Dass ich das bin beschwören möcht' ich’s nicht

Ich konstatiere 110 zu 80 Blutdruck

Denk' an Vitamine, Krieg und auch Diät;

Die Freude ging mir irgendwann verloren

Und als ich’s merkte, war’s leider schon zu spät

De krant ligt op de grond, lees leeg

Links alleen schelpen, helemaal niets dat me bevalt;

Apathisch het zwart achter ramen

Het sloeg ergens vier uur, toen een kwart en toen een half

Zenuwen lopen in onbekende richtingen

De nacht tikt tussen de nek en een borstbeen;

Bescheiden het grijs achter ramen

Het sloeg ergens vijf, toen zeven en toen acht

De dag komt op adem en kraakt zijn gewrichten

Het antennebos steekt voor de horizon

De kraaien spreken zonder medeklinkers

En de jonge ochtend wordt oud over het koffiefilter

Cementblok Verveling kraakt op straat

Onze plicht springt op zijn tenen;

In de spiegel zie ik bleek, helemaal aan de rand

Ik zou niet zweren dat ik dat ben

Mijn bloeddruk is 110 boven 80

Denk aan vitamines, oorlog en ook voeding;

Op een gegeven moment verloor ik mijn vreugde

En tegen de tijd dat ik het besefte, was het helaas al te laat