Der Mond hatte frei - Hildegard Knef

Die Party war zu groß, die Wohnung war zu klein

Ich ging im Redeschwall verloren

Du standst an der Tür und starrtest in dein Glas

Dein Lächeln war längst eingefroren

Und der Mond hatte frei

Kein Stern war dabei

Dein Blick war Lasso ohne Seil

Er sagte nicht mal «sie»

Und fragte auch nicht «wie»

Und wenig später

Zwei Whiskey später

Fuhren wir durch

Eins, zwei, drei, vier, fünf, sechs — rote Ampeln

Ich sah nicht mehr die Stadt

Die nichts von all dem hat

Was jedes Liebeslied besungen

Doch Rom war nie so schön

Denn ohne dich gesehen

Wär selbst der Markusplatz misslungen

Und der Mond hatte frei

Kein Stern war dabei

Dein Blick war Lasso ohne Seil

Ich weiß bis heut nicht wie

Und frage mich auch nie

Doch wenig später, ein bisschen später

Sahen wir ganz selig

Auf eins, zwei, drei, vier, fünf, sechs — liebe Kinder

Het feest was te groot, het appartement was te klein

Ik raakte verdwaald in de stroom van praten

Je stond bij de deur en staarde in je glas

Je glimlach was lang bevroren

En de maan was vrij

Er was geen ster

Je blik was een lasso zonder touw

Hij zei niet eens "zij"

En vroeg niet "hoe"

En een beetje later

Twee whisky's later

we reden door

Een, twee, drie, vier, vijf, zes — rode lichten

Ik kon de stad niet meer zien

Wie heeft daar niets van?

Wat elk liefdeslied zong

Maar Rome was nog nooit zo mooi

Want gezien zonder jou

Als zelfs het San Marcoplein had gefaald

En de maan was vrij

Er was geen ster

Je blik was een lasso zonder touw

Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe

En vraag het mij ook nooit

Maar een beetje later, een beetje later

We zagen heel zalig

Een, twee, drie, vier, vijf, zes - lieve kinderen