Der Mann, die Frau, das Mädchen - Hildegard Knef

Sie saßen in dem gleichen Raum

Der Mann, die Frau, das Mädchen

Und starrten sich beklommen an

Der Mann, die Frau, das Mädchen

Das Lachen der andern

Und Glas das zerbricht

Der milchige Rauch

Im dämmrigen Licht

Sie sahen, sie hörten, sie fühlten es nicht

Das Mädchen sehnte den Tag herbei

Die Stunde zwischen eins und zwei

In der sie sich gehörten

Die Stunde der täglichen Galgenfrist

In der sie die vielen Versprechen vergisst

Die nie gehalten werden

Die Frau sah noch einmal das letzte Jahr

Den Sommer, in dem sie so glücklich war

In dem sie sich gehörten

Dann kam der Brief und erster Verdacht

Ängstliche Fragen die er nur verlacht

Bis sie ihm endlich glaubte

Und er, er sieht das Mädchen an

Und fühlt sich endlich ganz als Mann

Dem alle nun gehören

Wie eine die sein Zuhause ist

Die andere, bei der er sein Alter vergisst

In einer Mittagsstunde

Sie saßen in dem gleichen Raum

Der Mann, die Frau, das Mädchen

Und tranken sich verbindlich zu

Der Mann, die Frau, das Mädchen

Ze zaten in dezelfde kamer

De man, de vrouw, het meisje

En staarden elkaar ongemakkelijk aan

De man, de vrouw, het meisje

het gelach van anderen

En glas dat breekt

De melkachtige rook

In het schemerige licht

Ze zagen, ze hoorden, ze voelden het niet

Het meisje verlangde naar de dag

Het uur tussen één en twee

waar ze bij hoorden

Het uur van de dagelijkse galgenuitstel

Waarin ze de vele beloften vergeet

Dat wordt nooit bewaard

De vrouw zag vorig jaar weer

De zomer was ze zo blij

Waarin ze bij elkaar hoorden

Toen kwam de brief en de eerste verdenking

Angstige vragen waar hij alleen maar om kan lachen

Tot ze hem eindelijk geloofde

En hij, hij kijkt naar het meisje

En voelt eindelijk helemaal als een man

Aan wie nu allemaal toebehoort

Zoals een die zijn thuis is

De andere waar hij zijn leeftijd vergeet

In één lunchuur

Ze zaten in dezelfde kamer

De man, de vrouw, het meisje

En dronken op elkaar

De man, de vrouw, het meisje