The Oppressors - Hell

I loose my tongue

And tell all who will listen

And beg of my friend

To assume my position

Pretending belief,

Then try to explain

But clearly they really believe I’m insane

Despite the intensity of all that I have seen

My rigid conviction — it was not a dream

They cast seeds of uncertainty

Deep in my mind

They implant ambiguity

Attempting to blind me

My trembling arm is taken

By a stranger’s outstretched hand

His grip is firm

His voice is firm

And I succumb

To his demands

Confused (and not a little scared) I am taken to a room, where but one single

candle flame relieves the heavy gloom

There do I retell my tale, not once, but many times, at last, believed,

I am relieved, contentment now is mine

«…In ships of fire and helms of bronze they came to meet me

A sight as strange as death itself — believe me, don’t bereave me

Children of light from the corners of time, fanning the embers of piece

Their intent was defied in the face of mankind, and begone, we compelled them

to leave…»

All at once their sympathy averts to ridicule, they scorn me as they would a

clown, a jester, or a fool

«Forgive us for misleading you», my captor wryly said, «those things you saw

were real enough — but only in your head»

So am I insane?

Now I’m not so sure, straining my senses still I must endure

Trapped in this labyrinth of doubt and confusion, denial of all is my only

solution

Ik verlies mijn tong

En vertel iedereen die wil luisteren

En smeek om mijn vriend

Om mijn positie in te nemen

doen alsof,

Probeer het dan uit te leggen

Maar ze geloven duidelijk echt dat ik gek ben

Ondanks de intensiteit van alles wat ik heb gezien

Mijn harde overtuiging - het was geen droom

Ze werpen zaden van onzekerheid

Diep in mijn gedachten

Ze implanteren dubbelzinnigheid

Proberen me te verblinden

Mijn trillende arm is weg

Door de uitgestoken hand van een vreemde

Zijn greep is stevig

Zijn stem is vastbesloten

En ik bezwijk

Op zijn eisen

Verward (en niet een beetje bang) word ik naar een kamer gebracht, waar maar één single

kaarsvlam verlicht de zware somberheid

Daar vertel ik mijn verhaal, niet één keer, maar vele malen, eindelijk, geloofde,

Ik ben opgelucht, tevredenheid is nu van mij

«...In schepen van vuur en helmen van brons kwamen ze me tegemoet

Een aanblik zo vreemd als de dood zelf - geloof me, bedrieg me niet

Kinderen van het licht uit de hoeken van de tijd, die de sintels van het stuk uitwaaieren

Hun bedoeling werd getrotseerd in het aangezicht van de mensheid, en verdwenen, we dwongen hen

Verlaten…"

Plots wendt hun sympathie zich af tot spot, ze minachten me zoals ze zouden doen

clown, een nar of een dwaas

«Vergeef ons dat we je hebben misleid», zei mijn ontvoerder wrang, «die dingen die je zag

waren echt genoeg, maar alleen in je hoofd»

Ben ik dan gek?

Nu weet ik het niet zo zeker, mijn zintuigen inspannend moet ik nog steeds doorstaan

Gevangen in dit labyrint van twijfel en verwarring, ontkenning van alles is mijn enige

oplossing