Чёрные следы - Hann

Вчера кормила котят бездомных у дороги.

Машины носятся, на перекрестке нет светофора.

Я видел, как дорогу в страхе перебегают.

Их не замечают?

Очень часто сбивают.

Дурные мысли отогнал подальше из головы.

Время позднее, оставалось домой проводить.

Отпускать не хочу — целую, говорю: «До завтра».

Даже короткая разлука — судьбы досада.

Я ждал ее у себя еще где-то в два часа дня.

Начало третьего.

Решил позвонить, узнать, где она?

Собиралась только под музыку с телефона.

А я, заждался.

Ну, ничего… Тут ехать недолго.

Время идет, тик-так, ее все нету.

В данный момент подходила к переходу этому,

А водитель, не видя за автобусом шел на обгон.

Крик, визг тормозов.

Припев:

Не объяснить не передать словами,

Как не хочу терять, ту с которой сердцем ближе, чем телами.

Судьба вечно затевает что-то.

Но я люблю тебя больше жизни — запомни.

Мне звонок.

Я на месте через 20 минут.

Клянусь!

— громче еще не звучал сердца моего стук.

Вижу люди в форме заполняют протоколы.

Сказали, что ее уже увезли на «Скорой».

В больницу быстрее, в глазах помутнело.

Вижу в коридоре вывозят из рентген кабинета.

В слезах, ссадинах, перелом.

Жива, отлегло.

Два месяца не ходить — пустяк.

Послушай, родная —

Я так счастлив, что ты осталась живая.

Я буду рядом каждый день с тобой, малыш;

И вместе, потом, мы сделали первые шаги.

И вот, свежий воздух твоего двора.

Я как самое дорогое обнимаю тебя.

На переходе уже черные следы стерлись.

Страшно представить, что было если б не сбавил скорость.

Припев:

Не объяснить не передать словами,

Как не хочу терять, ту с которой сердцем ближе, чем телами.

Судьба вечно затевает что-то.

Но я люблю тебя больше жизни — запомни.

Запомни… Запомни…

Gisteren was ik dakloze kittens aan het voeren langs de weg.

Auto's rennen rond, er zijn geen stoplichten op het kruispunt.

Ik zag mensen angstig over de weg rennen.

Worden ze niet opgemerkt?

Ze crashen heel vaak.

Ik verdreef de slechte gedachten uit mijn hoofd.

Tijd later was het nodig om thuis door te brengen.

Ik wil niet loslaten - ik kus je, ik zeg: "Tot morgen."

Zelfs een korte scheiding is een ergernis voor het lot.

Ik wachtte haar om ongeveer twee uur 's middags bij mij thuis op.

Begin van de derde.

Besloten om te bellen om uit te zoeken waar ze is?

Alleen verzameld op de muziek van de telefoon.

En ik heb gewacht.

Nou, niets... Het is niet lang meer om hierheen te gaan.

De tijd verstrijkt, tik-tak, ze is nog steeds weg.

Op het moment dat ik deze overgang naderde,

En de chauffeur, die niet achter de bus kon kijken, ging inhalen.

Schreeuw, krijs van remmen.

Refrein:

Niet uitleggen, niet onder woorden brengen,

Hoe ik niet wil verliezen, degene waarmee het hart dichterbij is dan de lichamen.

Het lot is altijd iets van plan.

Maar ik hou meer van je dan van het leven - onthoud.

Ik heb een telefoontje.

Ik ben er in 20 minuten.

Ik zweer!

- het ritme van mijn hart heeft nog niet harder geklonken.

Ik zie mensen in uniform protocollen invullen.

Ze zeiden dat ze al naar de ambulance was gebracht.

Sneller naar het ziekenhuis, mijn ogen werden donker.

Ik zie in de gang dat ze uit de röntgenkamer worden gehaald.

In tranen, schaafwonden, een breuk.

Levend, opgelucht.

Twee maanden niet lopen is niets.

Luister schat -

Ik ben zo blij dat je nog leeft.

Ik zal er elke dag bij je zijn, schat;

En samen hebben we toen de eerste stappen gezet.

En nu, de frisse lucht van uw tuin.

Ik omhels je als het kostbaarste.

Bij de oversteek waren de zwarte sporen al uitgewist.

Het is eng om je voor te stellen wat er zou zijn gebeurd als ik niet langzamer was gegaan.

Refrein:

Niet uitleggen, niet onder woorden brengen,

Hoe ik niet wil verliezen, degene waarmee het hart dichterbij is dan de lichamen.

Het lot is altijd iets van plan.

Maar ik hou meer van je dan van het leven - onthoud.

Onthoud Onthoud...