Потом трек сделаем - ГРОТ, D-MAN 55

Иммунитетом обязаны холоду, что дарит нам в окне трещина

Силой характера — ударам со спины, что открыли глаза на вещи нам

Пусть исполняется все, что в этих стенах нами было обещано

Пусть замолчим мы, окончена песня будет, но только не завершена

Клетка полтора на два, взгляд в потолок, «-Ты там живой еще?

Это залет, браток!»

Трое кентов и с похавать платок, вляпались по уши, но мы вместе зато

Не был готов, не брал, нет, не видел, ногами в шайбу принял.

Второго ведите!

Невпопад навал, история с развитием, «-Потом трек сделаем.

Куда залить тебе?»

Звонки родителей, тупой действительно, но жить как-то надо, а перспективы

сомнительны

Среди долгожителей себя уже не вижу, но жить значит бороться, покуда дышу!

Думаю часто, когда спать ложусь, будет иначе все узнаю, всему научусь

Конструкции сложные от зубов наизусть, тот день настанет, когда я неба коснусь!

На площадках между этажами воздух спертый, кассетный плеер в руках, осень,

2004-ый

Ноябрьское задувалово, подъезд, прячь от климата, в свои шестнадцать, как пес,

раздавлен и вымотан

Вечерний патруль, говорят участились кражи, ищи нас по следам между брошенных

трехэтажек

Мелочь на проезд мы не даем, чаще лишь просим, моя простывшая Вселенная в

ржавом автобусе

И как думать о будущем мне, сражаясь с метелью, растягивая свои 120 рублей на

неделю

Едем быстро, по прогнозам ветер усилится, Серебристый Ниссан, в центральную

гостиницу

Там чего-то не хватает, да, ладно, пустяк, я и не думал, что все будет так,

8 лет спустя

В зале от числа пришедших воздух спёртый, а я чуть смысл не утратил в 2004ом

Поручнями на морозе нам выжгло отпечатки, в городе все как один,

теперь не отличат

Мутная метель с выбросами сажевых и ТЭЦ прячет тропы заблудившихся,

в виде петель и колец

Какая может быть власть?

Мы тупо брошены, но на подъезде тепло, и я уже хороший

Игра в постаппокалипсис, каждый из выживших дорог, за нами смотрят желтые глаза

больниц и опорок

В шестнадцать сразу взрослый, поздно быть молодым, чтобы я сделал тогда,

услышав «Рубежи» или «Дым»?

Ответа снова не будет, застрянет в трясине, зато жизни учите таких же сопливых

и синих

Наши притоны тешатся: — «Именно вы, не кто-то там?

Скажите лучше как тамбур

открыть, делитесь опытом!»

Ответам не сдержать вопросительный шквал, очнувшись, не всегда отвечу,

кто этот лист исписал

Иммунитетом обязаны холоду, что дарит нам в окне трещина

Силой характера — ударам со спины, что открыли глаза на вещи нам

Пусть исполняется все, что в этих стенах нами было обещано

Пусть замолчим мы, окончена песня будет, но только не завершена

Immuniteit is te wijten aan de kou die ons een kier in het raam geeft

Karaktersterkte - slagen van de rug die onze ogen voor dingen opende

Moge alles wat we binnen deze muren hebben beloofd, worden vervuld

Laten we zwijgen, het lied zal voorbij zijn, maar niet voltooid

Anderhalve kooi bij twee, een blik op het plafond: 'Leef je daar nog?

Het is een bug, bro!"

Drie Kents en met een zakdoek in hun hoofd, maar we zijn samen

Ik was niet klaar, ik pakte het niet, nee, ik zag het niet, ik nam het met mijn voeten in de puck.

Leid de tweede!

Misplaatste massa, een verhaal met ontwikkeling, "-Dan maken we een track.

Waar giet je het?"

Oproepen van ouders, echt stom, maar je moet op de een of andere manier leven, en de vooruitzichten

twijfelachtig

Ik zie mezelf niet meer tussen de langlevers, maar leven betekent vechten zolang ik adem!

Ik denk vaak, als ik naar bed ga, zal het anders zijn, ik zal alles te weten komen, ik zal alles leren

De ontwerpen zijn complex van de tanden uit het hoofd, die dag zal komen dat ik de lucht aanraak!

Op de perrons tussen de verdiepingen is de lucht muf, de cassettespeler in de handen, herfst,

2004e

November zaduvalovo, entree, verstoppen voor het klimaat, op zestienjarige leeftijd, als een hond,

verpletterd en uitgeput

Avondpatrouille, ze zeggen dat diefstallen vaker voorkomen, zoek ons ​​in de voetsporen tussen de verlaten

gebouwen met drie verdiepingen

We geven geen wisselgeld voor reizen, vaker vragen we alleen, mijn koude universum in

roestige bus

En hoe te denken over mijn toekomst, vechten tegen een sneeuwstorm, mijn 120 roebel uitrekken voor

week

We rijden hard, volgens de voorspellingen zal de wind toenemen, Silver Nissan, naar de centrale

hotel

Er ontbreekt iets, ja, oké, niets, ik had niet gedacht dat alles zo zou zijn,

8 jaar later

In de zaal is het, gezien het aantal mensen dat kwam, muf, en ik verloor bijna mijn verstand in 2004

Leuningen in de koude uitgebrande afdrukken, in de stad is alles één,

nu zullen ze geen onderscheid maken

Een modderige sneeuwstorm met roet- en WKK-emissies verbergt de paden van de verlorenen,

in de vorm van lussen en ringen

Wat voor kracht kan er zijn?

We zijn stom in de steek gelaten, maar het is warm bij de ingang, en ik ben al goed

Een spel van post-apocalyps, elk van de overgebleven wegen, gele ogen kijken naar ons

ziekenhuizen en palen

Met zestien tegelijk volwassen, het is te laat om jong te zijn, wat zou ik dan doen,

"Frontiers" of "Smoke" horen?

Er komt geen antwoord meer, het zal vast komen te zitten in een moeras, maar leer het leven aan dezelfde snotterige

en blauw

Onze holen amuseren zich: “U bent het, niet iemand daar?

Vertel me beter als een tamboer

open, deel je ervaring!”

Antwoorden houden de vlaag van vragen niet tegen, wakker worden, ik zal niet altijd antwoorden,

wie heeft dit blad geschreven?

Immuniteit is te wijten aan de kou die ons een kier in het raam geeft

Karaktersterkte - slagen van de rug die onze ogen voor dingen opende

Moge alles wat we binnen deze muren hebben beloofd, worden vervuld

Laten we zwijgen, het lied zal voorbij zijn, maar niet voltooid