Stracone dzieciaki - Grammatik

To pokolenie, które poznało oba systemy

A jednemu z nich Bóg pozwolił mówić ze sceny

Zaklęty w mieście krzyk o tym jak żyjemy

Piszemy, cierpimy, śmiejemy się i starzejemy

Z blizną na sercu z oddechem bloków

Gdzie masz szacunek jak dostrzegą prawdę w twoim oku (ta)

Sukces kredytów lat siedemdziesiątych

To bezwzględność lat dziewięćdziesiątych, skunaj

Stres tej cudownej dwójki, która dała mi życie

Duma tej dwójki, gdy patrzy ma moje życie

A ja patrzę jak rosną dzieciaki ze slajdów

Było różnie, ale zakręty nie poszły na próżne

Nauczeni, że nie wszystko się opłaca

To pokolenie JP II tak różne, dług spłaca

Tak różnie życie pozbawiło nas strachu

Dorastamy, pokolenie straconych dzieciaków

Pozostawieni na rozdrożu mieliśmy jedną opcję

Stracone dzieciaki wybrały wolność i oddech

Do dziś żyjemy według własnych reguł

Pielęgnujemy wartości znane wszystkim od wieków

Od kiedy runął mur i zatarła się granica

Tak wielu z nas naprawdę poznało smak życia

Pokolenie, które uznano za straceńców

I do dziś samo musi walczyć o człowieczeństwo

System wartości wyssany z mlekiem matki

Upadł pod ciężarem świata, który był zbyt brutalny

W jednej chwili dostaliśmy prawie wszystko

Sztuczna dojrzałość kontra cudowne dzieciństwo

Strach w oczach tych, którzy dali nam życie

Obawa o to jak my sami pokierujemy tym życiem

Trudno było się odnaleźć, uwolnić od presji

Przetrwaliśmy, za tamte czasy jesteśmy wdzięczni

Dziś dorastamy, pokolenie pontyfikatu

Niesiemy bagaż pełen życiowych kantów

I choć w sercu Bóg, który mówi o tamtych latach

Jesteśmy świadkiem przemian, nas system nie złamał

Pozostawieni na rozdrożu mieliśmy jedną opcję

Stracone dzieciaki wybrały wolność i oddech

Do dziś żyjemy według własnych reguł

Pielęgnujemy wartości znane wszystkim od wieków

Wiesz, rozumiemy pewien kod, pewien system

Wartości, język, styl, gust, gesty, krok (tak)

Wielu w świecie pozdrowienia z Dublina

Bez narzekań, tak już jest, czasem trzeba tak wybrać

By wygrać, dumne twarze bez względu na sytuację

Mamy swój los w ręku, gniew w sercu

Loża szyderców, wielu było takich głupich

Przebierańców próbujących coś nam narzucić

Wielu dało się stłamsić i odpuściło

O marzenia zawsze trzeba walczyć jak o miłość

Odbicia w lustrze twarzy tych, którzy w nas żyją

Stracone dzieciaki, my kontra Babilon

Jesteśmy elitą nie tłumem, w sercach nosimy dumę

Godność i odwaga w nas, choć czasy trudne

Naznaczeni, kiedyś mądrzejsi, idziemy dalej

I bierzemy los w ręce, chcemy szczęśliwie się zestarzeć

Dit is een generatie die beide systemen heeft leren kennen

En een van hen liet God spreken vanaf het podium

Een betoverde schreeuw in de stad over hoe we leven

We schrijven, lijden, lachen en worden oud

Met een litteken op het hart met het ademen van blokken

Waar je respect hebt als ze de waarheid in je ogen zien (ja)

Het succes van leningen in de jaren zeventig

Het is de meedogenloosheid van de jaren negentig, skunk

De stress van deze geweldige twee die me het leven schonken

De trots van deze twee terwijl hij toekijkt, heeft mijn leven

En ik zie de glijbaan kinderen groeien

Het was anders, maar de beurten waren niet tevergeefs

Leerde dat niet alles loont

Deze generatie JP II is zo anders, het lost de schuld af

Het leven zo anders beroofde ons van angst

We groeien op, een generatie verloren kinderen

Links op het kruispunt, we hadden maar één optie

Verloren kinderen kozen voor vrijheid en adem

Tot op de dag van vandaag leven we volgens onze eigen regels

We koesteren waarden die al eeuwen bij iedereen bekend zijn

Sinds de muur instortte en de grens vervaagde

Zo velen van ons hebben de smaak van het leven echt leren kennen

Een generatie die gedoemd is te mislukken

En tot op de dag van vandaag moet hij zelf vechten voor de mensheid

Een waardesysteem gezogen uit moedermelk

Hij viel onder het gewicht van een wereld die te brutaal was

We hebben bijna alles in een oogwenk

Kunstmatige volwassenheid versus prachtige kindertijd

Angst in de ogen van degenen die ons het leven schonken

De angst hoe wij zelf dit leven zullen leiden

Het was moeilijk om jezelf te vinden, om jezelf te bevrijden van de druk

We hebben het overleefd, we zijn dankbaar voor die tijden

Vandaag groeien we op, de generatie van het pontificaat

We dragen bagage vol levensranden

En in ieder geval in het hart van God die over die jaren spreekt

Wij zijn getuige van veranderingen, het systeem heeft ons niet gebroken

Links op het kruispunt, we hadden maar één optie

Verloren kinderen kozen voor vrijheid en adem

Tot op de dag van vandaag leven we volgens onze eigen regels

We koesteren waarden die al eeuwen bij iedereen bekend zijn

Weet je, we begrijpen een bepaalde code, een bepaald systeem

Waarden, taal, stijl, smaak, gebaren, stap (ja)

Groeten uit Dublin voor velen in de wereld

Geen klachten, zo is het, soms moet je zo kiezen

Om te winnen, trotse gezichten, ongeacht de situatie

We hebben ons lot in de hand, woede in ons hart

Loge van spotters, velen waren zo dom

Vermommingen die ons iets proberen op te leggen

Velen werden onderdrukt en lieten los

Je moet altijd vechten voor dromen zoals voor liefde

Reflecties in de spiegel van de gezichten van degenen die in ons leven

Verloren kinderen, wij vs Babylon

Wij zijn de elite, niet de menigte, we dragen trots in ons hart

Waardigheid en moed in ons, ondanks moeilijke tijden

Verraderlijk, eens wijzer, we blijven doorgaan

En we nemen het lot in eigen handen, we willen gelukkig oud worden