The tower - Golem

Withered flowers hem my toilsome way

The armies of spring defeated long ago

Where hopeful green once covered the land

Now decay and death rule everywhere

Shaggy crows, plaguing the soil, await the kingdom of frost

Grey and dirty the day laments, and a dust-hidden sunset blurs the sky

Through valleys of shadow, over hills of forlorn beauty

I drive my feet to a tower, where the night shall bring oblivion

(lead — Hilbert)

The highest mountains provoking

Black stone forms a needle

Piercing the clouds at the horizon

It marks my quests solution

Reaching the massive gate, darkness takes the land

With the moon racing the heavens, behind wild and hoary fog

Looking down from the spire

I see the world beneath my feet

In the safety of this place

My present to mankind reveals

All human eager firestorms, the foul stench of lost battles

Vast pains and bitter grief, for only one now to consume

I enlighten the fields below, thunder roars throughout the plane

Gathering the ancient demons, sorrows last tunes now begin

Calling the mighty forces

Of this buildings secret powers

A breach to the inner core

Opens as a voracious door

(lead — Hilbert)

With a black holes gravity

It inhales the outer tragedy

Gateways to exterminate

What we’ve done in our hate

My energy exhausted

My mind totally frosted

With all my memories erased

Here, as a guard I stay defaced

Verdorde bloemen omzomen mijn moeizame weg

De legers van de lente zijn lang geleden verslagen

Waar ooit hoopvol groen het land bedekte

Nu heersen verval en dood overal

Ruige kraaien, die de grond teisteren, wachten op het koninkrijk van de vorst

Grijs en vuil klaagt de dag, en een onder stof verborgen zonsondergang vertroebelt de lucht

Door valleien van schaduw, over heuvels van verlaten schoonheid

Ik drijf mijn voeten naar een toren, waar de nacht vergetelheid zal brengen

(hoofd — Hilbert)

De hoogste bergen provoceren

Zwarte steen vormt een naald

De wolken aan de horizon doorboren

Het markeert de oplossing van mijn zoektocht

Bij het bereiken van de massieve poort neemt de duisternis het land in

Met de maan die door de hemel raast, achter wilde en grijze mist

Neerkijkend vanaf de torenspits

Ik zie de wereld onder mijn voeten

In de veiligheid van deze plek

Mijn geschenk aan de mensheid onthult

Alle menselijke gretige vuurstormen, de vieze stank van verloren veldslagen

Enorme pijn en bitter verdriet, voor slechts één nu om te consumeren

Ik verlicht de velden beneden, de donder brult door het hele vliegtuig

De oude demonen verzamelen, de laatste melodieën van verdriet beginnen nu

Oproep aan de machtige krachten

Van deze gebouwen geheime krachten

Een breuk met de innerlijke kern

Opent als een vraatzuchtige deur

(hoofd — Hilbert)

Met een zwarte gaten zwaartekracht

Het ademt de uiterlijke tragedie in

Gateways om uit te roeien

Wat we hebben gedaan in onze haat

Mijn energie is op

Mijn geest was helemaal bevroren

Met al mijn herinneringen gewist

Hier, als bewaker blijf ik onleesbaar