Al-ghanor - Golem

Now the time has come for destiny to steer my way

Now the time has come to welcome this stillborn day

A last faint doubt escapes into the first sunlights smile

Now I leave this earthly plane for things come to an end

The journey strains but with confidence these oceans I sail

Reaching your blooming realm again, recover and rejoice

My coming awaited I cross a timeless green

The vision well prepared, by gravity enslaved

(lead — Mai)

I draw near to our place;

a slight scent loads the air

My memories released, your presence’s getting real

Fresh like a first kiss your beauty veils the sky

And your majestic wings fill my heart with pride

One knowing look suffices though aeons went by

Mounting your back, I force my melancholy aside

I smell your desire but for your forgiveness I long

Now as we unite nothing’s left to stop the tempest

Now the time has come to carry the final burden

To the outermost spheres we soar, empty shadows we pass

In the continuums disrupted core, the unavoidable we start

Backwards through the ages, we enkindle a deadly flame

The ultimate thunderstorm we unleash among the doomed

Like giant schematic drawings civilisations lie ahead

But loyal to our duty, their fate we must not fear

By my will I created and by my will now I erase

By our work, so skilful, history becomes undone

Perfection restoring, in silence worlds we drown

With your lethal breaths help to harmony constrained

(lead — Hilbert)

The black hole of our rage melts down time itself

Reconciling with the universe, the equilibrium we set

I look back into the dark, all movements paralysed

The mischief of evolution in a single point confined

The eternal night falls, for salvation I can’t hope

Your tragic reward, chapters now forever closed

Beyond your passion, your grief remains my curse

While quiet loneliness guides us through the void

Oh Al-Ghanor, how deep is your love?

Nu is het tijd voor het lot om mijn kant op te sturen

Nu is het tijd om deze doodgeboren dag te verwelkomen

Een laatste vage twijfel ontsnapt in de glimlach van het eerste zonlicht

Nu verlaat ik dit aardse vlak want er komt een einde aan

De reis is zwaar, maar met vertrouwen bevaar ik deze oceanen

Bereik je bloeiende rijk weer, herstel en verheug je

Mijn komst wachtte ik steek een tijdloos groen over

Het visioen goed voorbereid, door de zwaartekracht tot slaaf gemaakt

(lead — mei)

Ik nader tot onze plaats;

een lichte geur vult de lucht

Mijn herinneringen zijn vrijgegeven, je aanwezigheid wordt echt

Fris als een eerste kus versluiert je schoonheid de lucht

En je majestueuze vleugels vullen mijn hart met trots

Eén veelbetekenende blik volstaat, hoewel er eonen voorbij gingen

Terwijl ik je rug beklim, dwing ik mijn melancholie opzij

Ik ruik je verlangen, maar ik verlang naar je vergeving

Nu we ons verenigen, is er niets meer om de storm te stoppen

Nu is het tijd om de laatste last te dragen

Naar de buitenste sferen zweven we, lege schaduwen passeren we

In de continuüms verstoorde kern, het onvermijdelijke beginnen we

Achteruit door de eeuwen heen ontsteken we een dodelijke vlam

De ultieme onweersbui die we ontketenen onder de verdoemden

Als gigantische schematische tekeningen liggen beschavingen in het verschiet

Maar trouw aan onze plicht, hun lot mogen we niet vrezen

Door mijn wil schiep ik en door mijn wil wis ik nu

Door ons werk, zo bekwaam, wordt de geschiedenis ongedaan gemaakt

Perfectie herstellen, in stilte werelden die we verdrinken

Met je dodelijke ademhalingen help je de harmonie te beperken

(hoofd — Hilbert)

Het zwarte gat van onze woede doet de tijd zelf smelten

Verzoenend met het universum, het evenwicht dat we instellen

Ik kijk terug in het donker, alle bewegingen verlamd

Het onheil van de evolutie in een enkel punt beperkt

De eeuwige nacht valt, op redding kan ik niet hopen

Je tragische beloning, hoofdstukken zijn nu voor altijd gesloten

Afgezien van je passie, blijft je verdriet mijn vloek

Terwijl stille eenzaamheid ons door de leegte leidt

Oh Al-Ghanor, hoe diep is je liefde?