Whatever I Fear - Glen Phillips

There’s almost nothing left

You eat my kind for breakfast

What did I expect

To come here and find anyone?

Find open arms to feed me

I sicken myself so much

And you eat my kind for breakfast

You eat my kind

Whatever I fear the most is whatever I see before me

Whenever I fear I let my guard down, whatever I was ignoring

Whatever I fear the most is whatever I see before me

Whatever I have been given, whatever I have been

Seeing myself this way

I am a monster I believe

And seeing is believing

Is there no doubt left?

When I wake up I poison myself

And poison gives no appetite

I sicken myself so much

I sicken myself so

Did we expect these things to change

By waking up and suddenly there they are

And all I need’s a starting place

And nothing ever seemed so hard…

Er is bijna niets meer over

Je eet mijn soort als ontbijt

Wat had ik verwacht

Om hier te komen en iemand te vinden?

Vind open armen om me te voeden

Ik word zo ziek van mezelf

En je eet mijn soort als ontbijt

Je eet mijn soort

Waar ik het meest bang voor ben, is wat ik voor me zie

Telkens als ik bang ben dat ik niet op mijn hoede ben, wat ik ook negeerde

Waar ik het meest bang voor ben, is wat ik voor me zie

Wat ik ook heb gekregen, wat ik ook ben geweest

Mezelf zo zien

Ik ben een monster geloof ik

En zien is geloven

Bestaat er geen twijfel meer?

Als ik wakker word, vergiftig ik mezelf

En gif geeft geen eetlust

Ik word zo ziek van mezelf

Ik maak mezelf zo ziek

Hadden we verwacht dat deze dingen zouden veranderen?

Door wakker te worden en daar zijn ze dan

En alles wat ik nodig heb is een startplaats

En niets leek ooit zo moeilijk...