Mademoiselle Émilie - Gilles Vigneault

Fut-il amoureux?

Fut-elle fidèle?

On ne sait rien d’elle

On ne sait rien d’eux

Mademoiselle Émilie

Vivait seule en sa maison

Avait été très jolie

En de lointaines saisons

Les photos qui restent d’elle

Sont passées par les ciseaux

Elle tenait une ombrelle

Et c'était sur un bateau

Elle recevait peut-être

À tous les deux ou trois mois

Un colis ou une lettre

Qui l'étonnait chaque fois

Elle qui n'écrivait jamais

Fut-il amoureux?

Fut-elle fidèle?

On ne sait rien d’elle

On ne sait rien d’eux

Dure et frêle silhouette

Qui traversait les hivers

En chapeau gris à voilette

Et en manteau de drap vert

Pour parler de politesse

Elle disait: Décorum

Ne manquait jamais la messe

Elle touchait l’harmonium

Mais manquait-elle à l'église

Quelqu’un allait s’informer

À la vieille maison grise

Aux volets toujours fermés

Elle qui ne manquait jamais

Fut-il amoureux?

Fut-elle fidèle?

On ne sait rien d’elle

On ne sait rien d’eux

Puis un dimanche en automne

L’harmonium reste muet

On se retourne, on s'étonne

On chuchote, on est distrait

Sitôt la messe finie

On fut devant sa maison

Mademoiselle Émilie

Est assise en son salon

Vêtue comme un jour de fête

Chapeau, voilette et renard

Sa valise toute faite

Comme on attend un départ

Elle qui ne sortait jamais

Fut-il amoureux?

Fut-elle fidèle?

On ne sait rien d’elle

On ne sait rien d’eux

Sa cousine Véronique

Hérita de son piano

Et des cahiers de musique

Avec l’album de photos

À Manon, la robe blanche

À Mathilde, le trousseau

C’est assez de quatre planches

Pour retrouver le berceau

Et prière de remettre

À sa sœur qui reste loin

Un petit coffret de lettres

Cachetées avec grand soin

Elle qui n'écrivait jamais

Fut-il amoureux?

Fut-elle fidèle?

On ne sait rien d’elle

On ne sait rien d’eux

Quelque dimanche après Pâques

Avec les premiers bateaux

On le sait d’après Jean-Jacques

Qui sait tout, c’est un bedeau

Est passé au cimetière

Un grand homme assez âgé

On voyait par ses manières

Que c'était un étranger

Il a déposé des roses

En silence, comme on prie

Sur la tombe où se repose

Mademoiselle Émilie

Personne ne saura jamais

Fut-il amoureux?

Fut-elle fidèle?

On ne sait rien d’elle

On ne sait rien d’eux

Was hij verliefd?

Was ze trouw?

Er is niets over haar bekend

Er is niets over hen bekend

juffrouw Emily

Woonde alleen in haar huis

Was erg mooi

In verre seizoenen

De overige foto's van haar

ging door de schaar

Ze hield een parasol vast

En het was op een boot

Mogelijk heeft ze ontvangen

Elke twee of drie maanden

Een pakje of een brief

Die hem elke keer verraste

Zij die nooit schreef

Was hij verliefd?

Was ze trouw?

Er is niets over haar bekend

Er is niets over hen bekend

Hard en broos figuur

Die de winters doorkruiste

In een grijze hoed met een sluier

En in een jas van groene stof

Om over beleefdheid te praten

Ze zei: Decorum

Mis nooit massa

Ze raakte het harmonium aan

Maar werd ze vermist in de kerk

Iemand zou erachter komen

Bij het oude grijze huis

Met de luiken altijd dicht

Zij die nooit miste

Was hij verliefd?

Was ze trouw?

Er is niets over haar bekend

Er is niets over hen bekend

Dan op een zondag in de herfst

Het harmonium blijft stil

We draaien ons om, we vragen ons af

We fluisteren, we worden afgeleid

Zodra de mis voorbij is

We stonden voor zijn huis

juffrouw Emily

Zit in haar woonkamer

Verkleed als een feestdag

Hoed, sluier en vos

Zijn kant en klare koffer

Zoals men wacht op een vertrek

Zij die nooit uitging

Was hij verliefd?

Was ze trouw?

Er is niets over haar bekend

Er is niets over hen bekend

Zijn neef Veronique

Erfde zijn piano

En muziekboeken

Met fotoalbum

Op Manon, de witte jurk

Naar Mathilde, de uitzet

Dat is genoeg vier planken

Om de wieg te vinden

En gelieve te bezorgen

Aan zijn zus die wegblijft

Een kleine brievenbus

Met grote zorg verzegeld

Zij die nooit schreef

Was hij verliefd?

Was ze trouw?

Er is niets over haar bekend

Er is niets over hen bekend

Een zondag na Pasen

Met de eerste boten

We kennen het van Jean-Jacques

Wie weet alles, hij is een pedel

Ging naar de begraafplaats

Een lange, oudere man

We konden het aan zijn wegen zien

Dat hij een vreemde was

Hij liet rozen achter

In stilte, terwijl we bidden

Op het graf waar rust

juffrouw Emily

Niemand zal het ooit weten

Was hij verliefd?

Was ze trouw?

Er is niets over haar bekend

Er is niets over hen bekend