Une branche à la fenêtre - Gilles Vigneault, Charles Aznavour

Une branche à la fenêtre

M’a rappelé qu'à renaître

L’amour ne se lasse pas

Et qu'à traverser l’espace

Tout oiseau laisse une trace

Plus vivace que mes pas

Rien n’est jamais vain ni l’herbe

Ni cette extase du verbe

Qu’on avait pris pour un lit

Ni cette horloge, ni l’heure

Ni cette ombre qui m’effleure

Le temps d’un geste aboli

Jamais les fleurs du temps d’aimer

N’ont poussé dans un coeur fermé

La nuit, le jour

L'été, l’hiver

Il faut dormir le coeur ouvert

Quand tu traverses la chambre

La lumière de septembre

Fait revivre sur ta peau

L’ombre des amours anciennes

Assez pour que j’en retienne

Les mouvements les plus beaux

J’observe un vol de paroles

Qui me frôle et puis s’envole

Avant de prendre ma voix

Je les voulais les plus belles

Mais comme un peu de leurs ailes

Tremblent encore autour de toi

Jamais les fleurs du temps d’aimer

N’ont poussé dans un coeur fermé

La nuit, le jour

L'été, l’hiver

Il faut dormir le coeur ouvert

Nous écoutons des sirènes

Dans la frêle chanson freine

Le navire de nos corps

Pendant que l’eau et la neige

Nous apprennent le solfège

À travers le vent du nord

Le dos tourné à la terre

Je commence un inventaire

Des planètes que j’entends

L’un de leurs clochers me sonne

Il n’est plus rien ni personne

Qui sache arrêter le temps

Jamais les fleurs du temps d’aimer

N’ont poussé dans un coeur fermé

La nuit, le jour

L'été, l’hiver

Il faut dormir le coeur ouvert

Een tak voor het raam

Doet me denken dat ik alleen maar herboren ben

liefde wordt nooit moe

En de ruimte oversteken

Elke vogel laat een spoor na

Levendiger dan mijn stappen

Niets is ooit tevergeefs, noch het gras

Noch deze extase van het werkwoord

Dat we voor een bed namen

Noch deze klok, noch de tijd

Noch deze schaduw die mij aanraakt

De tijd van een afgeschaft gebaar

Ooit de bloemen van de tijd om lief te hebben

Groeide alleen in een gesloten hart

Nacht dag

zomer winter

Je moet met een open hart slapen

Als je door de kamer loopt

septemberlicht

Herleven op je huid

De schaduw van oude liefdes

Genoeg voor mij om te onthouden

De mooiste bewegingen

Ik observeer een vlucht van woorden

Die tegen me strijkt en dan wegvliegt

Voordat je mijn stem neemt

Ik wilde ze het mooist

Maar zoals een beetje van hun vleugels

Beven nog steeds om je heen

Ooit de bloemen van de tijd om lief te hebben

Groeide alleen in een gesloten hart

Nacht dag

zomer winter

Je moet met een open hart slapen

We luisteren naar sirenes

In het fragiele lied remmen

Het schip van onze lichamen

Terwijl het water en de sneeuw

Leer ons muziektheorie

Door de noordenwind

Rug naar de grond gedraaid

Ik start een inventarisatie

Van de planeten die ik hoor

Een van hun torens belt me

Hij is niets en niemand

Wie weet hoe de tijd te stoppen

Ooit de bloemen van de tijd om lief te hebben

Groeide alleen in een gesloten hart

Nacht dag

zomer winter

Je moet met een open hart slapen