The Cradle of Humankind - Flogging Molly

The sum of all my fears like dread are from demons yet to come

All the things I should’ve mentioned wave goodbye and «we'll see you soon»

It’s the words I’ve never written that say more about myself

Where empty is the promise lies a pocket full of doubt

So may the road I’ve yet to take

Leave a smile across my face

Till the laughter sheds the darkness far behind

For I still belong in the cradle of humankind

Though my time may be less traveled than those that came before

We’re all exiles here in madness kicking down each other’s door

Unforgiven is the lesson we pour upon ourselves

When a helping hand is needed, a slap in the face is what we get

But I will fight for this right and each moment of its life

Till I witness all the differences yet to heal

So may the road I’ve yet to take

Leave a smile across my face

Till the laughter sheds the darkness far behind

For I still belong in the cradle of humankind

Sometimes drink till I am empty, grab another from the shelf

Though I’m stuck in conversation, it’s with myself and no one else

Never listen to much reason till I hear it’s last call

When I notice that ghost is still dancing on his own

So may the road I’ve yet to take

Leave a smile across my face

Till the laughter sheds the darkness far behind

For I still belong in the cradle of humankind

Wherever you go

(The sun sets to rise

On a day that you find

You Struggle to be

But you’re already there)

Wherever you go

Wherever you go

(A passionless life

Has no words to write

It’s a body that’s broken

And breathless of life)

Oh, wherever you go

There will always be a roof and a dream above our heads

As long as I’m breathing, then forever I’ll be

Ah, I will fight for this right and each moment of its life

Till I witness all the differences yet to heal

So may the road we’ve yet to take

Leave a smile across our face

Till the laughter sheds the darkness far behind

We still belong in the cradle of humankind

De som van al mijn angsten zoals angst zijn van demonen die nog moeten komen

Alle dingen die ik had moeten noemen, zwaai uit en "we zien je snel"

Het zijn de woorden die ik nog nooit heb geschreven die meer over mezelf zeggen

Waar leeg is, ligt de belofte een zak vol twijfel

Dus misschien de weg die ik nog moet nemen

Laat een glimlach achter op mijn gezicht

Tot het gelach de duisternis ver achter zich laat

Want ik hoor nog steeds thuis in de wieg van de mensheid

Hoewel mijn tijd misschien minder gereisd is dan de tijd ervoor

We zijn allemaal ballingen hier in waanzin die elkaars deur in trappen

Niet vergeven is de les die we onszelf geven

Wanneer een helpende hand nodig is, is een klap in het gezicht wat we krijgen

Maar ik zal vechten voor dit recht en elk moment van zijn leven

Tot ik getuige ben van alle verschillen die nog moeten genezen

Dus misschien de weg die ik nog moet nemen

Laat een glimlach achter op mijn gezicht

Tot het gelach de duisternis ver achter zich laat

Want ik hoor nog steeds thuis in de wieg van de mensheid

Drink soms tot ik leeg ben, pak er nog een van de plank

Hoewel ik vastzit in een gesprek, is het met mezelf en met niemand anders

Luister nooit naar veel redenen tot ik hoor dat het de laatste keer is

Als ik merk dat die geest nog steeds alleen danst

Dus misschien de weg die ik nog moet nemen

Laat een glimlach achter op mijn gezicht

Tot het gelach de duisternis ver achter zich laat

Want ik hoor nog steeds thuis in de wieg van de mensheid

Waar je ook gaat

(De zon gaat onder om op te komen

Op een dag die je vindt

Je worstelt om te zijn

Maar je bent er al)

Waar je ook gaat

Waar je ook gaat

(Een passieloos leven)

Heeft geen woorden om te schrijven

Het is een lichaam dat gebroken is

en ademloos van het leven)

Oh, waar je ook gaat

Er zal altijd een dak en een droom boven ons hoofd zijn

Zolang ik adem, zal ik dat voor altijd zijn

Ah, ik zal vechten voor dit recht en elk moment van zijn leven

Tot ik getuige ben van alle verschillen die nog moeten genezen

Dus de weg die we nog moeten nemen

Laat een glimlach achter op ons gezicht

Tot het gelach de duisternis ver achter zich laat

We horen nog steeds thuis in de wieg van de mensheid