The Leaving - Fish

In the gnawing bite of winter;

The winds, bone chilling, howl

Pale skies of swirling snowflakes

Lay a shroud upon the ground

To a scarred and shattered landscape

Some brief dignity is shown

Where the dead remain unburied

On the dark and blood-stained earth

The fronts inch slowly forward the battalions follow on

The new blood marches to the Caissons song

Strangers fill the spaces join the beleaguered rank and file

Resigned to further battles further up the line

But the ground will be retaken, the offensives bogging down

Countering attacks they stall and fail

The stalemate still continued and the guns still took their toll

And the generals counted casualties as the soldiers vainly fell

It had to end, the armies broken

One side had lost but who had won

The ravaged land, the decimation

So hard to bear, the loss and pain

The men returned, the war was over

The bells rang out, a country cheered

Behind their eyes they stored the horrors

Behind their smiles they hid their fears

The medals and the honours were handed out to those who served

The letters of condolences were kept

Reminding generations of the sacrifices made

The suffering and the torment

Of the men most never knew, lest we forget

In de knagende beet van de winter;

De wind, ijskoud, gehuil

Bleke luchten van wervelende sneeuwvlokken

Leg een lijkwade op de grond

Naar een met littekens bedekt en verbrijzeld landschap

Er wordt wat korte waardigheid getoond

Waar de doden onbegraven blijven

Op de donkere en met bloed bevlekte aarde

De fronten gaan langzaam vooruit, de bataljons volgen op

Het nieuwe bloed marcheert op het Caissons-lied

Vreemden vullen de ruimtes en voegen zich bij de belegerde achterban

Afgetreden voor verdere gevechten verderop in de linie

Maar de grond zal worden heroverd, de offensieven lopen vast

Tegenaanvallen stoppen ze en mislukken

De patstelling duurde nog steeds voort en de kanonnen eisten nog steeds hun tol

En de generaals telden de slachtoffers terwijl de soldaten tevergeefs sneuvelden

Het moest eindigen, de legers gebroken

De ene kant had verloren, maar wie had gewonnen?

Het verwoeste land, de decimering

Zo moeilijk te dragen, het verlies en de pijn

De mannen keerden terug, de oorlog was voorbij

De klokken luidden, een land juichte

Achter hun ogen bewaarden ze de verschrikkingen

Achter hun glimlach verstopten ze hun angsten

De medailles en de onderscheidingen werden uitgereikt aan degenen die dienden

De condoleancebrieven zijn bewaard

Generaties herinneren aan de gemaakte opofferingen

Het lijden en de kwelling

Van de mannen die de meeste nooit hebben gekend, opdat we niet vergeten