Withering Indignation - Evoken

Open wide and tell me your tales

Of secrecy found within wisdom but no man shall learn

Leaving your pale dying legs frowning upon fragments of life

Ages on ages have passed over, some have fallen for you

Poured from the throat, need I ask to be perverse?

Untouched by heart, hand or sight.

This crown if for her

Awake from sleep… frightening.

Awake to life… faithless

Bathe her in springs of serpents only to rise at will…

You’re mine now, woven from hypocrisy

Touch the sick hope that mankind instills in me

A beauty meshed within the spider’s web

A momnet of irony, a year of reflection

You’re mine now, the slime of the garden

A rose withered a voice from the past

Open wijd en vertel me uw verhalen

Van geheimhouding gevonden in wijsheid, maar niemand zal leren

Je bleke, stervende benen fronsend achterlatend op fragmenten van het leven

Eeuwen op leeftijd zijn verstreken, sommigen zijn voor je gevallen

Gegoten uit de keel, moet ik vragen om pervers te zijn?

Onaangetast door hart, hand of gezicht.

Deze kroon is voor haar

Wakker uit de slaap... beangstigend.

Wakker tot leven… ontrouw

Baad haar in bronnen van slangen om naar believen op te stijgen...

Je bent nu van mij, geweven van hypocrisie

Raak de zieke hoop aan die de mensheid mij inboezemt

Een schoonheid verweven in het spinnenweb

Een momnet van ironie, een jaar van reflectie

Je bent nu van mij, het slijm van de tuin

Een roos verdorde een stem uit het verleden