Descend the Lifeless Womb - Evoken

I saw the world descend beneath a black pall breathing, seething

The unanimated now alive in murky, abstract horror

Upon the casket, lying in ruin upon its side

The writhing abyss obscene in the burning lamp’s ghostly light

Stretching into infinity;

the open lid reveals a view into the dephts of

internal hell

Petrified by visions in this hypnotic interlude

For I am the deceased, within the crawling skin and sightless eyes as cold as

death

Demons silently extract my sanity

The march of a funeral drum, beating

So like my blackened heart

May the darkness I welcome

Enlighten the enigmas of my faith

Solitary figure in the endless cycle of mortality

A self-constructed purgatory to languish in for time unknown

In this gloom-filled room, the true frailty of life is revealed

The spirit disintegrates long before the flesh is lost

The concept of eternity crashing down

Desperate to the believe in the unreal, for truth is the path of pain

Close the curtains;

shed some darkness on

The intricate patterns that adorn this spectral carpet

Pity me such as I’ve yearned for, mourners gathered in solemn rite

Their misery was always my own

Breathe once again;

the passages drone distant and detached

I shut my eyes and pine for the funereal essence

The presence of death slowly fades

Ik zag de wereld neerdalen onder een zwarte lijkwade, ademend, ziedend

De ongeanimeerde nu levend in duistere, abstracte horror

Op de kist, liggend in puin op zijn kant

De kronkelende afgrond obsceen in het spookachtige licht van de brandende lamp

Zich uitstrekken tot in het oneindige;

het open deksel onthult een blik in de diepten van

interne hel

Versteend door visioenen in dit hypnotiserende intermezzo

Want ik ben de overledene, in de kruipende huid en blinde ogen zo koud als...

dood

Demonen halen stilletjes mijn gezond verstand eruit

De mars van een begrafenistrommel, slaand

Dus net als mijn zwartgeblakerde hart

Moge de duisternis welkom zijn

Verlicht de raadsels van mijn geloof

Eenzame figuur in de eindeloze cyclus van sterfelijkheid

Een zelfgebouwd vagevuur om in weg te kwijnen voor onbekende tijd

In deze sombere kamer wordt de ware kwetsbaarheid van het leven onthuld

De geest desintegreert lang voordat het vlees verloren gaat

Het concept van de eeuwigheid die instort

Wanhopig om te geloven in het onwerkelijke, want waarheid is het pad van pijn

Sluit de gordijnen;

laat wat duisternis vallen

De ingewikkelde patronen die dit spectrale tapijt sieren

Heb medelijden met me zoals ik heb verlangd, rouwenden verzamelden zich in plechtige rite

Hun ellende was altijd de mijne

Adem nogmaals;

de passages drone afstandelijk en onthecht

Ik sluit mijn ogen en smacht naar de essentie van de begrafenis

De aanwezigheid van de dood vervaagt langzaam