Quietus - Evoken

In a moments passing, swept away in death’s final embrace

Through unlit corridors of purest oblivion

Submerged in a sea of darkness without end

To feel nothing… hear nothing… for a thousand eternities

In the silence below, do we dream of life?

In a dark union with the earth, bearer of lost life

The morrow shall never arrive in thy slumber of ages

Behold the destiny of all, an unforgiving end

The burial of flesh begins the return to dust

Just under the sighing of the wind

I can hear you weeping from below the cold soil

Maddened by grief, I kneel beside your grave

For in time, even memories may die…

In een oogwenk, weggevaagd in de laatste omhelzing van de dood

Door onverlichte gangen van pure vergetelheid

Ondergedompeld in een zee van duisternis zonder einde

Om niets te voelen... niets te horen... voor duizend eeuwigheden

Dromen we in de stilte hieronder van het leven?

In een duistere vereniging met de aarde, drager van verloren leven

De volgende dag zal nooit komen in uw sluimering der eeuwen

Zie het lot van allen, een meedogenloos einde

Het begraven van vlees begint de terugkeer naar stof

Net onder het zuchten van de wind

Ik kan je horen huilen van onder de koude grond

Gek van verdriet, kniel ik naast je graf

Want na verloop van tijd kunnen zelfs herinneringen sterven...