Astray in Eternal Night - Evoken

Woeful wraith, obscured in veils of stalking night

Once again, reliving the final fragments of a bygone dream

Too long, you have languished in this desolate place

Perdition of your soul, suffer now forevermore

With a glance that turned my heart — blood to frost

She descended each stair with unearthly grace

The dust-ridden scent of abandoned tombs, like perfume

Awakened by an unrevealed longing, perhaps to live again

Free from the pains of mortality, the vast unknown

The frail dreams of life buried deep beneath the confinements of earth

Sleep again, restless Eidolon

Return to non-existence, tranquillity in the silence of coffins

Your eyes of misted glass

Mesmerise and who but I drawn forward

Lost in a reverie of tears

With a voice long forsaken

A promise of eternal bliss was spoken

Turning away from that aura of coldest intent

For I saw nothingness: A blackest chasm of despair

And yet I still covet thee

Woeful Wraith, verduisterd in sluiers van stalking nacht

Opnieuw de laatste fragmenten van een vervlogen droom herbeleven

Te lang, je hebt weggekwijnd op deze verlaten plek

Vernietiging van je ziel, lijd nu voor altijd

Met een blik die mijn hart veranderde - bloed in ijs

Ze daalde elke trap af met onaardse gratie

De stoffige geur van verlaten graven, zoals parfum

Gewekt door een ongeopenbaard verlangen, misschien om weer te leven

Vrij van de pijnen van de sterfelijkheid, het enorme onbekende

De broze dromen van het leven diep begraven onder de opsluiting van de aarde

Slaap weer, rusteloze Eidolon

Keer terug naar niet-bestaan, rust in de stilte van doodskisten

Je ogen van beslagen glas

Betoveren en wie, behalve ik, naar voren getrokken

Verloren in een mijmering van tranen

Met een lang verlaten stem

Er werd een belofte van eeuwige gelukzaligheid uitgesproken

Afkeren van die aura van de koudste bedoelingen

Want ik zag niets: een zwartste kloof van wanhoop

En toch begeer ik je nog steeds