Embrace the Emptiness - Evoken

Born to darkness, the woods forever stand among the gathering

Upon his eyes the last of the sun’s glow

Ascend the candlelit path to where the gift of life is given

Beyond all dream is his ignorance to a serene past

Upon his will you will sleep to an endless dusk

The howls' of an evening’s plague of sorrow rides the land in a storm’s mist

Glaring in hope to witness the breath of a new dawn

Yet a mystical thought allows him to look upon a sky covered in black satin

Through profane eternity he drinks the nectar of immortality

Searching eons for the darkest of pastures

An emotion filled with such vengeance enrages his coldest heart

As now, the wolves of autumn shriek the call of this, the final night.

Geboren in de duisternis, staan ​​de bossen voor altijd tussen de samenkomst

Op zijn ogen de laatste gloed van de zon

Stijg op het kaarsverlichte pad naar waar het geschenk van het leven wordt gegeven

Voorbij alle dromen is zijn onwetendheid over een sereen verleden

Op zijn wil slaap je tot een eindeloze schemering

Het gehuil van een avondplaag van verdriet drijft het land in de mist van een storm

Stralend in de hoop getuige te zijn van de adem van een nieuwe dageraad

Maar een mystieke gedachte stelt hem in staat om te kijken naar een hemel bedekt met zwart satijn

Door de goddeloze eeuwigheid drinkt hij de nectar van onsterfelijkheid

Eeuwen zoeken naar de donkerste weiden

Een emotie gevuld met zo'n wraak maakt zijn koudste hart woedend

Zoals nu gillen de wolven van de herfst de roep hiervan, de laatste nacht.