A Caress of the Void - Evoken

The moaning comes from upstairs

I hear them, as if

Upon the threshold of awakening

Ebony tides sweep me away again

Not waving, but drowning

Skyward glance through eyes sinking beneath the surface

Spiraling through indistinct memories

Meanings lost in the primal depths

A caress of the void: the scream falls still

Reality null — The landscape dissolves

Abysmal galleries of depthless gray

Realm of decaying logic

The moaning has turned to screams

Whilst somewhere beyond, a voice drones the mad narrative

Of souls astray — reliving their mortal pains

Silhouettes writhing in murky air

Until a familiar voice whispered into my ear

One word was all that was spoken

Shattering the mirror of this fleeting oblivion

Into a thousand shards of broken light

Het gekreun komt van boven

Ik hoor ze, alsof

Op de drempel van ontwaken

Ebony getijden vegen me weer weg

Niet zwaaien, maar verdrinken

Hemelwaartse blik door ogen die onder het oppervlak zinken

Spiraalsgewijs door onduidelijke herinneringen

Betekenissen verloren in de oerdiepten

Een streling van de leegte: de schreeuw valt stil

Reality null — Het landschap lost op

Verschrikkelijke galerijen van diepteloos grijs

Rijk van vervallen logica

Het gekreun is veranderd in geschreeuw

Terwijl ergens daarbuiten een stem het gekke verhaal dreunt

Van afgedwaalde zielen - herbeleven van hun sterfelijke pijnen

Silhouetten kronkelend in duistere lucht

Tot een bekende stem in mijn oor fluisterde

Er werd maar één woord gesproken

De spiegel verbrijzelen van deze vluchtige vergetelheid

In duizend scherven gebroken licht