Men Of Rust - Everon

There was a time when we were

As close as hearts can be

Your pain and fear, your dreams and hopes

All that you shared with me

I was just a child back then

As I grew up I had to see

Not all those wishes that we have

Become reality

In all those years of doing nothing

But killing time

Having lost my faith, my strength, my power

Was my hardest crime…

I know that you tried hard to save me

When I was about to drown

But your way of trying to help me up

In fact just dragged me down

You’ve put me in a golden cage

All luxuries we shared

You hoped I would feel safe and warm

But in fact I just felt scared

After all those years of doing nothing

But killing time

In the end I felt like a prisoner

Of my image you designed…

In a moment of rage I broke out of that cage

Spread my wings and found I could fly

In a moment of pain I broke free from the chain

Much too long I had lived a lie

In the end I just had too much

Of the getting in and out of touch

Of all that moving forth and moving back again

Men of steel turn into men of rust

Before they either bite the dust

Or simply run away if they still can…

Er was een tijd dat we

Zo dicht mogelijk bij harten kan zijn

Je pijn en angst, je dromen en hoop

Alles wat je met me deelde

Ik was toen nog maar een kind

Toen ik opgroeide, moest ik zien

Niet al die wensen die we hebben

Word werkelijkheid

In al die jaren van niets doen

Maar de tijd doden

Ik heb mijn geloof, mijn kracht, mijn kracht verloren

Was mijn grootste misdaad...

Ik weet dat je je best hebt gedaan om me te redden

Toen ik op het punt stond te verdrinken

Maar jouw manier om te proberen me overeind te helpen

In feite sleepte me gewoon naar beneden

Je hebt me in een gouden kooi gestopt

Alle luxe die we deelden

Je hoopte dat ik me veilig en warm zou voelen

Maar eigenlijk voelde ik me gewoon bang

Na al die jaren van niets doen

Maar de tijd doden

Uiteindelijk voelde ik me een gevangene

Van mijn afbeelding die je hebt ontworpen...

In een moment van woede brak ik uit die kooi

Spreid mijn vleugels en ontdekte dat ik kon vliegen

In een moment van pijn brak ik los van de ketting

Veel te lang had ik in een leugen geleefd

Op het einde had ik gewoon te veel

Van het in- en uitstappen

Van al dat heen en weer gaan

Mannen van staal worden mannen van roest

Voordat ze ofwel in het stof bijten?

Of gewoon wegrennen als ze dat nog kunnen...