John Brown - Eric Andersen

John brown went off to war to fight on a foreign shore.

His mama sure was proud of him!

He stood straight and tall in his uniform and all.

His mama’s face broke out all in a grin.

«oh son, you look so fine, i’m glad you’re a son of mine,

You make me proud to know you hold a gun.

Do what the captain says, lots of medals you will get,

And we’ll put them on the wall when you come home.»

As that old train pulled out, john’s ma began to shout,

Tellin' ev’ryone in the neighborhood:

«that's my son that’s about to go, he’s a soldier now, you know.»

She made well sure her neighbors understood.

She got a letter once in a while and her face broke into a smile

As she showed them to the people from next door.

And she bragged about her son with his uniform and gun,

And these things you called a good old-fashioned war.

Oh!

good old-fashioned war!

Then the letters ceased to come, for a long time they did not come.

They ceased to come for about ten months or more.

Then a letter finally came saying, «go down and meet the train.

Your son’s a-coming home from the war.»

She smiled and went right down, she looked everywhere around

But she could not see her soldier son in sight.

But as all the people passed, she saw her son at last,

When she did she could hardly believe her eyes.

Oh his face was all shot up and his hand was all blown off

And he wore a metal brace around his waist.

He whispered kind of slow, in a voice she did not know,

While she couldn’t even recognize his face!

Oh!

lord!

not even recognize his face.

«oh tell me, my darling son, pray tell me what they done.

How is it you come to be this way?»

He tried his best to talk but his mouth could hardly move

And the mother had to turn her face away.

«don't you remember, ma, when i went off to war

You thought it was the best thing i could do?

I was on the battleground, you were home.

.. acting proud.

You wasn’t there standing in my shoes.»

«oh, and i thought when i was there, god, what am i doing here?

I’m a-tryin' to kill somebody or die tryin'.

But the thing that scared me most was when my enemy came close

And i saw that his face looked just like mine.»

Oh!

lord!

just like mine!

«and i couldn’t help but think, through the thunder rolling and stink,

That i was just a puppet in a play.

And through the roar and smoke, this string is finally broke,

And a cannon ball blew my eyes away.»

As he turned away to walk, his ma was still in shock

At seein' the metal brace that helped him stand.

But as he turned to go, he called his mother close

John Brown ging ten strijde om op een buitenlandse kust te vechten.

Zijn moeder was zeker trots op hem!

Hij stond rechtop en lang in zijn uniform en zo.

Het gezicht van zijn moeder verscheen in een grijns.

«oh zoon, je ziet er zo goed uit, ik ben blij dat je een zoon van mij bent,

Je maakt me trots om te weten dat je een pistool vasthoudt.

Doe wat de kapitein zegt, je krijgt veel medailles,

En we hangen ze aan de muur als je thuiskomt.»

Toen die oude trein stopte, begon John's ma te schreeuwen:

Vertel iedereen in de buurt:

"Dat is mijn zoon die op het punt staat te gaan, hij is nu een soldaat, weet je."

Ze zorgde ervoor dat haar buren het begrepen.

Ze kreeg af en toe een brief en haar gezicht begon te glimlachen

Terwijl ze ze aan de mensen van hiernaast liet zien.

En ze schepte op over haar zoon met zijn uniform en geweer,

En deze dingen noemde u een ouderwetse oorlog.

Oh!

goede ouderwetse oorlog!

Toen kwamen de brieven niet meer, lange tijd kwamen ze niet.

Ze kwamen ongeveer tien maanden of langer niet meer.

Toen kwam er eindelijk een brief waarin stond: "Ga naar beneden en ontmoet de trein.

Uw zoon komt thuis uit de oorlog.»

Ze glimlachte en ging meteen naar beneden, ze keek overal om zich heen

Maar ze kon haar soldatenzoon niet in zicht zien.

Maar toen alle mensen voorbijkwamen, zag ze eindelijk haar zoon,

Toen ze dat deed, kon ze haar ogen nauwelijks geloven.

Oh, zijn gezicht was helemaal omhoog geschoten en zijn hand was helemaal weggeblazen

En hij droeg een metalen beugel om zijn middel.

Hij fluisterde een beetje langzaam, met een stem die ze niet kende,

Terwijl ze zijn gezicht niet eens kon herkennen!

Oh!

heer!

herkent zijn gezicht niet eens.

«oh vertel me, mijn lieve zoon, vertel me alsjeblieft wat ze hebben gedaan.

Hoe komt het dat je zo bent geworden?»

Hij deed zijn best om te praten, maar zijn mond kon nauwelijks bewegen

En de moeder moest haar gezicht afwenden.

«Weet je niet meer, mam, toen ik naar de oorlog ging

Dacht je dat dit het beste was wat ik kon doen?

Ik was op het slagveld, jij was thuis.

.. trots doen.

Jij stond daar niet in mijn schoenen.»

«oh, en ik dacht toen ik daar was, god, wat doe ik hier?

Ik probeer iemand te vermoorden of te sterven terwijl ik probeer.

Maar wat me het meest bang maakte, was toen mijn vijand dichtbij kwam

En ik zag dat zijn gezicht precies op het mijne leek.»

Oh!

heer!

net als die van mij!

«en ik kon het niet helpen, maar denken, door de donder rollen en stinken,

Dat ik slechts een marionet was in een toneelstuk.

En door het gebrul en de rook is deze snaar eindelijk gebroken,

En een kanonskogel blies mijn ogen weg.»

Toen hij zich omdraaide om te lopen, was zijn moeder nog steeds in shock

Bij het zien van de metalen beugel die hem hielp opstaan.

Maar toen hij zich omdraaide om te gaan, riep hij zijn moeder dichtbij