Приют - ephemeral

Мы не забыли, как писать,

Ломая принципы,

Врываться в дверь твоей депрессии,

Устроив танцев под луной с бутылкой блэйзера.

Мечтать о том, как станешь ты звездой танцпола,

Чтоб закурить настрой,

И закурить все раны, шрамы, синяки.

Я закрываю дверь,

Не видеть, как потонет синий кит,

В море эмоций,

И недописанных текстов.

Промерзли пальцы той зимой,

Когда сказала ты

"Мечты на небо не ведут. Можешь остаться тут,

И сам тонуть.

Твои амбиции те сети точно не прорвут."

И я опять на крик срывая голос,

Пытаюсь не поверить,

В правоту твоих мышлений едких .

И я опять на крик срывая голос,

Пытаюсь не загнаться в сети.

Удаляюсь из соц.

сетей.

Выйди наружу, пьяный полумесяц,

И дай понять, что далеко бежим,

И что найдем приют души.

Ты спрашивал, что за приют?

Крик с выражением!

Давно мой синий кит ушел на дно.

На теле синяки.

Я здесь костями бога был забит,

И человечеством забыт.

Мне вороны клюют глаза,

Чтоб обернуть их в мир иной.

Ты спрашивал, что за приют?

Это и есть приют.

Приют моей души больной.

Все пронесут свой тяжкий крест, до истории конца.

Ему приютом для души, до первого моста,

С того, что прыгают все люди в озеро из темных роз.

Шипами стелет мне под вечер,

По телу пробежала дрожь.

Не забыли, себя разбили.

Соберем по частям,

И построим кровавый приют, родственных душ.

Нет смысла… подождем,

Пока душа поет.

Ведь раны затянутся сами на наших телах, до утра.

We zijn niet vergeten hoe te schrijven

Principes breken

Breek door de deur van je depressie

Dansjes geregeld onder de maan met een fles blazer.

Droom ervan om de ster van de dansvloer te zijn

Om de stemming te roken

En rook alle wonden, littekens, kneuzingen.

ik doe de deur dicht

Zie niet hoe de blauwe vinvis zal zinken,

In een zee van emoties

En onafgemaakte teksten.

Vingers bevroor die winter

Toen je zei

"Dromen leiden niet naar de hemel. Je kunt hier blijven,

En mezelf verdrinken.

Je ambities zullen die netten niet breken."

En ik schreeuw het weer uit, verscheur mijn stem,

Proberen niet te geloven

In de juistheid van uw denken bijtend.

En ik schreeuw het weer uit, verscheur mijn stem,

Ik probeer niet verstrikt te raken in het net.

Met pensioen gaan van sociale

netwerken.

Kom naar buiten, jij dronken halve maan

En laat me weten dat we ver rennen

En dat we beschutting zullen vinden voor de ziel.

Heb je gevraagd wat voor soort opvang?

Schreeuw met expressie!

Lange tijd ging mijn blauwe vinvis naar de bodem.

Er zijn blauwe plekken op het lichaam.

Hier zat ik vol met de botten van God,

En vergeten door de mensheid.

Kraaien pikken in mijn ogen

Om ze in een andere wereld te verpakken.

Heb je gevraagd wat voor soort opvang?

Dit is de schuilplaats.

Schuilplaats voor mijn zieke ziel.

Allen zullen hun zware kruis dragen, tot het einde van de geschiedenis.

Hij is een toevluchtsoord voor de ziel, naar de eerste brug,

Van het feit dat alle mensen in het meer van donkere rozen springen.

Doornen verspreidden zich naar mij in de avond,

Een rilling ging door mijn lichaam.

Vergeet niet dat ze zichzelf hebben gebroken.

Ik verzamel in delen

En bouw een verdomd onderkomen, verwante zielen.

Het heeft geen zin ... wacht,

Zolang de ziel zingt.

De wonden op ons lichaam genezen immers vanzelf, tot de ochtend.