Город - Engage at will

Ночь, пыль, снег, лед

Город ставит ловушки на пять шагов вперед

Камни каналов, коробки домов

Норы метро, сеть проводов

Улицы-вены, крыши-газеты

Небо читает.

Прошедшее лето

Смыто дождями, небо-прореха

Город подыхает, загибаясь от смеха

Город-

Четкая грань

Пышная роскошь и дешевая дрянь

Город-

Панический страх

Вновь поединок и вы в разных углах

Город

Продолжает отстрел

И в его калиматоре виден твой силуэт

Город

Подправил прицел

Плюс-минус один — небольшой процент

Осень, сон, лень, прах

Я делаю вид, что мне не ведом страх

Гидру людей глотает метро:

Пулеметная лента — за патроном патрон

Сфинксы гадают загадки, химеры

Плетут свои сети, рвут мои нервы

В болоте рекламы, в море огней

Расплываются лица прохожих людей

Спальных районов встревоженный улей

Осеннее утро прошивает пулей

Сотни углов сошлись здесь в грани

Я режусь об эти острые камни

Блеск нищеты и пощечина денег

Больная старуха, богатый бездельник

Калеки-бомжи никого не тревожат

Город нас съел, гранит наша кожа

Nacht, stof, sneeuw, ijs

De stad zet vallen vijf stappen vooruit

Grachtenstenen, dozen met huizen

Metroholen, netwerk van draden

De straten zijn aderen, de daken zijn kranten

De hemel leest.

Vorige zomer

Weggespoeld door de regen, de lucht is een gat

De stad sterft en buigt zich voorover van het lachen

Stad-

duidelijke lijn

Weelderige luxe en goedkope rotzooi

Stad-

paniek angst

Nog een duel en je bent in verschillende hoeken

Stad

Blijft schieten

En in zijn calimator zie je je silhouet

Stad

De reikwijdte getweakt

Plus of min één - een klein percentage

Herfst, slaap, luiheid, stof

Ik doe alsof ik geen angst ken

Hydra van mensen wordt opgeslokt door de metro:

Machinegeweerriem - achter de patroonpatroon

Sfinxen raden raadsels, hersenschimmen

Weef hun webben, scheur mijn zenuwen

In het moeras van reclame, in de zee van licht

Wazige gezichten van voorbijgangers

Slaapvertrekken gespannen bijenkorf

Herfstochtend doorboort met een kogel

Honderden hoeken komen hier samen naar de berm

Ik sneed mezelf aan deze scherpe stenen

Glitter van armoede en een klap in het gezicht van geld

Zieke oude vrouw, rijke slapper

Verlamde daklozen storen niemand

De stad heeft ons opgegeten, graniet is onze huid