Maailmanloppu - Eleanoora Rosenholm

Aamunkoin myötä metsän viertä pyöräilen,

Polku rantaan laskee kaarrellen,

Kuin neito sadun oisin, heiniin pitkäkseni käyn ja itsestäni nautin

Orvokin pientareelta poimin kuivuneen, eväskoriin lasken

Hiuksillain kuuma tuuli leikkii lailla rakastajan jonka hetki sitten jätin

Ääntäkään ei metsän takaa kuulu, värjekään ei liiku meri tyyni

Rinnassain rauhan tunnen, kaiken leimahtavan näen tuhon alun ilmiliekkiin

Kasvoillain tunnen ilmakehän polttavan,

Kuolonhuudot kuulen kantavan lahden laitamilta,

Kauhun haistan, pelon veren kielelläni maistan

Viimeinkin se maailmanloppu tuli, kuori maan liian antelias suli

Tuhon tuliseinät kaiken turhan kelvineillään polttaa pois

Kärsiväisten rukouksia, tuhkaa, kirkunaa

Tulenlieskat polttaa alleen anelevat, maailmanloppu tuli vihdoinkin,

Ihmiskunta laavavirtaan suli

Pyörälläin meren viertä poljen kiehuvaa,

Kalat kuolleet rantaan huuhtoutuu

Kilikelloani soitan kiitokseksi kaiken turhan lakaisusta

Voimalan horisontissa nään sortuvan, väen rukouksineen kaatuvan

Näen tulimyrskyn taivaanrannan ylle lopulliseen tuhoon innostuvan

Retki tää odotettu viimeiseksi jää, hymyn jälkeen jätän hellimmän

Orvokkia vielä kerran haistan, kirsikoita koristani maistan

Vihdoinkin koitti tuhon aamu kaunehin, lasin sille nostan liekkeihin poljen

Ne avosylin luokseen laskee, valo painuu vihdoin mailleen maaten

Viimeinkin se maailmanloppu tuli, kuori maan liian antelias suli

Tuhon tuliseinät kaiken turhan kelvineillään polttaa pois

Kärsiväisten rukouksia, tuhkaa, kirkunaa

Tulenlieskat polttaa alleen anelevat, maailmanloppu tuli vihdoinkin,

Ihmiskunta laavavirtaan suli

's Morgens fiets ik door het bos,

Het pad naar de kust daalt af,

Als een maagd in een sprookje ga ik lang naar het hooi en geniet ervan

Ik pakte de gedroogde van het viooltje en liet het in de lunchmand vallen

Met mijn haar speelt de hete wind als een minnaar die ik zojuist verliet

Er is geen geluid achter het bos, de kleur beweegt niet rustig

Ik voel vrede in mijn borst, ik zie alles oplaaien in de vlammen van vernietiging

Op mijn gezicht voel ik de atmosfeer branden,

Ik hoor doodskreten aan de rand van Bear Bay,

Ik ruik horror, ik ruik het bloed van angst in mijn tong

Eindelijk kwam dat einde van de wereld, de schil van de aarde te genereus smolt

De vuurvaste muren van vernietiging zijn weggebrand met al hun benodigdheden

Gebeden van de lijders, as, geschreeuw

De vlammen branden, het einde van de wereld is nabij,

De mensheid smolt in de lavastroom

Op mijn fiets naast de zee pedaal kokend,

De vissen die dood aan de kust liggen, worden weggespoeld

Mijn rinkelende bel gaat om je te bedanken voor het vegen van alles wat niet nodig is

Aan de horizon van de energiecentrale zakken de mensen met hun gebeden ineen

Ik zie een vuurstorm over de skyline, opgewonden tot ultieme vernietiging

De langverwachte excursie is de laatste die overblijft, na een glimlach verlaat ik de meest tedere

Ik ruik het viooltje weer, ik proef de kersen van mijn decoratie

Eindelijk kwam de mooiste ochtend van vernietiging, het glas erop Ik hef het pedaal in de vlammen

Ze vallen aan hun boezem, het licht landt eindelijk op de grond

Eindelijk kwam dat einde van de wereld, de schil van de aarde te genereus smolt

De vuurvaste muren van vernietiging zijn weggebrand met al hun benodigdheden

Gebeden van de lijders, as, geschreeuw

De vlammen branden, het einde van de wereld is nabij,

De mensheid smolt in de lavastroom