Зима - Эдуард Хиль

У леса на опушке жила Зима в избушке.

Она снежки солила в березовой кадушке,

Она сучила пряжу, она ткала холсты

Ковала ледяные да над реками мосты.

Потолок ледяной, дверь скрипучая,

За шершавой стеной тьма колючая.

Как пойдешь за порог - всюду иней,

А из окон парок синий-синий.

Потолок ледяной, дверь скрипучая,

За шершавой стеной тьма колючая.

Как пойдешь за порог - всюду иней,

А из окон парок синий-синий.

Ходила на охоту, хранила серебро,

Сажала тонкий месяц в хрустальное ведро.

Деревьям шубы шила, торила санный путь,

А после в лес спешила, чтоб в избушке отдохнуть.

Потолок ледяной, дверь скрипучая,

За шершавой стеной тьма колючая.

Как пойдешь за порог - всюду иней,

А из окон парок синий-синий.

Потолок ледяной, дверь скрипучая,

За шершавой стеной тьма колючая.

Как пойдешь за порог - всюду иней,

А из окон парок синий-синий.

Aan de rand van het bos woonde Winter in een hut.

Ze zoutte sneeuwballen in een berkenkuip,

Ze weefde garen, ze weefde doeken

Gesmede ijsbruggen over rivieren.

Het plafond is ijskoud, de deur kraakt,

Achter de ruwe muur is de duisternis stekelig.

Als je over de drempel gaat - overal vorst,

En vanuit de ramen is het park blauwblauw.

Het plafond is ijskoud, de deur kraakt,

Achter de ruwe muur is de duisternis stekelig.

Als je over de drempel gaat - overal vorst,

En vanuit de ramen is het park blauwblauw.

Ging jagen, hield zilver,

Ik plantte een dunne maand in een kristallen emmer.

Ze naaide bontjassen voor bomen, zwoegde op een sleebaan,

En toen haastte ze zich naar het bos om in de hut uit te rusten.

Het plafond is ijskoud, de deur kraakt,

Achter de ruwe muur is de duisternis stekelig.

Als je over de drempel gaat - overal vorst,

En vanuit de ramen is het park blauwblauw.

Het plafond is ijskoud, de deur kraakt,

Achter de ruwe muur is de duisternis stekelig.

Als je over de drempel gaat - overal vorst,

En vanuit de ramen is het park blauwblauw.