Враги сожгли родную хату - Эдуард Хиль

Враги сожгли родную хату

Враги сожгли родную хату,

Сгубили всю его семью.

Куда ж теперь идти солдату,

Кому нести печаль свою?

Пошел солдат в глубоком горе

На перекресток двух дорог,

Нашел солдат в широком поле

Травой заросший бугорок.

Стоит солдат — и словно комья

Застряли в горле у него.

Сказал солдат: «Встречай, Прасковья,

Героя-мужа своего.

Готовь для гостя угощенье,

Накрой в избе широкий стол, —

Свой день, свой праздник возвращенья

К тебе я праздновать пришел…»

Никто солдату не ответил,

Никто его не повстречал,

И только теплый летний ветер

Траву могильную качал.

Вздохнул солдат, ремень поправил,

Раскрыл мешок походный свой,

Бутылку горькую поставил

На серый камень гробовой.

«Не осуждай меня, Прасковья,

Что я пришел к тебе такой:

Хотел я выпить за здоровье,

А должен пить за упокой.

Сойдутся вновь друзья, подружки,

Но не сойтись вовеки нам…»

И пил солдат из медной кружки

Вино с печалью пополам.

Он пил — солдат, слуга народа,

И с болью в сердце говорил:

«Я шел к тебе четыре года,

Я три державы покорил…»

Хмелел солдат, слеза катилась,

Слеза несбывшихся надежд,

И на груди его светилась

Медаль за город Будапешт.

Vijanden hebben hun huis in brand gestoken

Vijanden verbrandden hun eigen hut,

Ze hebben zijn hele familie vermoord.

Waar moet de soldaat nu heen,

Aan wie hun verdriet te dragen?

Een soldaat ging in diepe rouw

Op het kruispunt van twee wegen,

Een soldaat gevonden in een wijd veld

Met gras begroeide heuvel.

Er is een soldaat - en als kluiten

Zit vast in zijn keel.

De soldaat zei: "Maak kennis met Praskovya,

Held-echtgenoot.

Een maaltijd bereiden voor de gast

Leg een brede tafel in de hut, -

Jouw dag, jouw vakantie van terugkeer

Ik kwam naar je toe om het te vieren..."

Niemand antwoordde de soldaat

Niemand heeft hem ontmoet

En alleen een warme zomerwind

Ik schudde het grafgras.

De soldaat zuchtte, spande de riem,

Hij opende zijn reistas,

Ik zet een bittere fles

Op de grijze grafsteen.

"Veroordeel me niet, Praskovya,

Dat ik zo naar je toe kwam:

Ik wilde op gezondheid drinken

En ik moet drinken voor de vrede.

Vrienden zullen elkaar weer ontmoeten, vriendinnen,

Maar we zullen niet voor altijd samenkomen ... "

En de soldaat dronk uit een koperen mok

Wijn met droefheid in de helft.

Hij dronk - een soldaat, een dienaar van het volk,

En met pijn in zijn hart zei hij:

"Ik ga al vier jaar naar je toe,

Ik heb drie krachten overwonnen ... "

De soldaat was aangeschoten, een traan rolde naar beneden,

Tranen van onvervulde hoop

En op zijn borst scheen

Medaille voor de stad Boedapest.