Романс - Эдуард Артемьев, Дима Билан

Сомнения тень, надежды миг пришли ко мне внезапно.

Я вспомнил вас и летний день, и Солнца луч закатный.

Тёпло руки и взгляд случайный зажгли во мне огонь былой любви.

Я жду тебя, мой тихий Ангел, когда вернешься ты.

О эти сны... Из мира грёз они

Я верю, вновь настанут дни, когда пройдут печали.

И если кто и верен нам, то лишь - любовь и память.

И может быть судьбы свершения теперь молчат неудержимо во мглу.

Но ты решись и брось мой крик во тьму, что Солнца свет

И рек течение, и шёпот трав - даны нам на века!

Да, всё пройдет.

Наш мир не вечен.

Но верю я, что бесконечна любовь, любовь, любовь

Een schaduw van twijfel, een moment van hoop kwam plotseling in me op.

Ik herinnerde me jou en de zomerdag, en de zonsondergangstraal van de zon.

De warmte van mijn handen en een nonchalante blik ontstaken het vuur van mijn vroegere liefde in mij.

Ik wacht op je, mijn stille engel, wanneer je terugkeert.

Oh deze dromen... Ze komen uit de wereld van dromen

Ik geloof dat de dagen zullen komen dat het verdriet voorbij zal gaan.

En als iemand ons trouw is, dan alleen liefde en herinnering.

En misschien is het lot van de prestatie nu onweerstaanbaar stil in de duisternis.

Maar je besluit en gooit mijn roep in de duisternis dat de zon het licht is

En de rivieren stromen, en het gefluister van kruiden - worden ons eeuwenlang gegeven!

Ja, alles gaat voorbij.

Onze wereld is niet eeuwig.

Maar ik geloof dat liefde, liefde, liefde eindeloos is