Sinfonie des Schlafes - Eden Weint Im Grab

Sinfonie des Schlafes wie der Fische Schall

Im Reich der Orgel geht die Blüte auf

Fernab der Welt nah dem Verfall

Wahnsinns Noten wie des Baches Lauf

Imaginär dem Gotte Ebenbild

Ein Kind der Zeit entflohen Qual und Pein

Müder Körper, der Geist so wild

In der Abgeschiedenheit allein

Gräser im Antlitz gelber Augen

Fischer schreien in der Flussnacht klar

Blumen im Wahnsinn ihrer Blüte

Vögel kreischen sich das Leid gewahr

Gedanken brechen aus der Hölle aus

Hellwach durch das Tränenmeer

Der Schlaf ist nun die Form des Seins

Das Leben lastet schwer

Der Schlaf ist nun die Form des Seins

Sein will ich nicht mehr…

Gefesselt tief im Wachseinswahn

Im Angesicht ein Schimmer voller Schmerz

Wachsamkeit, Toten-Elan

Erlöschen das Feuer brennend im Herz

Weck mich mit Musik zur letzten Zeit

Meine Augenlider werden nicht mehr fallen

Reich mir den Trunk der Schlaflosigkeit

Von fern her hör ich ihre Stimmen hallen

Symfonie van slaap als het geluid van vissen

In het rijk van het orgel bloeien bloesems

Ver weg van de wereld nabij verval

Krankzinnige tonen zoals de loop van de beek

Denkbeeldig naar het beeld van God

Een kind van de tijd ontsnapte aan kwelling en kwelling

Vermoeid lichaam, geest zo wild

In afzondering alleen

Grassen in het gezicht van gele ogen

Vissers schreeuwen duidelijk in de riviernacht

Bloemen in de waanzin van hun bloei

Vogels krijsen hun lijden

Gedachten komen uit de hel

Klaarwakker door de tranenzee

Slaap is nu de vorm van zijn

Het leven is zwaar

Slaap is nu de vorm van zijn

Ik wil niet meer zijn...

Diep vastgebonden in de waan van wakker zijn

In het gezicht een glimp van pijn

Waakzaamheid, dode geest

Doof het vuur dat in het hart brandt

Maak me de laatste tijd wakker met muziek

Mijn oogleden zullen niet meer hangen

Geef me de tocht van slapeloosheid door

Ik hoor hun stemmen van verre weergalmen