Siebengesang des Todes - Eden Weint Im Grab

Bläulich dämmert der Frühling;

unter saugenden Bäumen

Wandert ein Dunkles in Abend und Untergang

Lauschend der sanften Klage der Amsel

Schweigend erscheint die Nacht, ein blutendes Wild

Das langsam hinsinkt am Hügel

In feuchter Luft schwankt blühendes Apfelgezweig

Löst silbern sich Verschlungenes

Hinsterbend aus nächtigen Augen;

fallende Sterne

Sanfter Gesang der Kindheit

Erscheinender stieg der Schläfer den schwarzen Wald hinab

Und es rauschte ein blauer Quell im Grund

Daß jener leise die bleichen Lider aufhob

Über sein schneeiges Antlitz

Und es jagte der Mond ein rotes Tier

Aus seiner Höhle

Und es starb in Seufzern die dunkle Klage der Frauen

Strahlender hob die Hände zu seinem Stern

Der weiße Fremdling

Schweigend verläßt ein Totes das verfallene Haus

O des Menschen verweste Gestalt: gefügt aus kalten Metallen

Nacht und Schrecken versunkener Wälder

Und der sengenden Wildnis des Tiers

Windesstille der Seele

Auf schwärzlichem Kahn fuhr jener schimmernde Ströme hinab

Purpurner Sterne voll, und es sank

Friedlich das ergrünte Gezweig auf ihn

Mohn aus silberner Wolke

De lente begint blauwachtig;

onder zuigende bomen

Een donkere dwaalt in de avond en zonsondergang

Luisteren naar de zachte klaagzang van de merel

De nacht verschijnt stil, een bloedende wildernis

Dat zakt langzaam de heuvel af

Bloeiende appeltakken wiegen in vochtige lucht

Maakt zilveren verstrengelde dingen los

Sterven door nachtelijke ogen;

vallende sterren

Zacht zingen uit de kindertijd

Verschijnen, de slaper daalde het zwarte woud af

En een blauwe lente brulde in de grond

Dat de laatste zachtjes zijn bleke oogleden optilde

Over zijn besneeuwde gezicht

En de maan achtervolgde een rood beest

vanuit zijn grot

En het donkere gejammer van de vrouwen stierf in zuchten

Stralend hief zijn handen naar zijn ster

De blanke vreemdeling

Een dode verlaat het vervallen huis in stilte

O man's vervallen vorm: gemaakt van koude metalen

Nacht en horror van verzonken bossen

En de verzengende wildernis van het beest

stilte van de ziel

Op een zwartachtige boot ging die glinsterende stroom naar beneden

Crimson sterren vol, en het zonk

Vreedzaam de groene takken op hem

Zilveren wolk klaprozen