Vorhölle - Eden Weint Im Grab

An herbstlichen Mauern, es suchen Schatten dort

Am Hügel das tönende Gold

Weidende Abendwolken

In der Ruh verdorrter Platanen

Dunklere Tränen odmet diese Zeit

Verdammnis, da des Träumers Herz

Überfließt von purpurner Abendröte

Der Schwermut der rauchenden Stadt

Dem Schreitenden nachweht goldene Kühle

Dem Fremdling, vom Friedhof

Als folgte im Schatten ein zarter Leichnam

Leise läutet der steinerne Bau

Der Garten der Waisen, das dunkle Spital

Ein rotes Schiff am Kanal

Träumend steigen und sinken im Dunkel

Verwesende Menschen

Und aus schwärzlichen Toren

Treten Engel mit kalten Stirnen hervor

Bläue, die Todesklagen der Mütter

Es rollt durch ihr langes Haar

Ein feuriges Rad, der runde Tag

Der Erde Qual ohne Ende

In kühlen Zimmern ohne Sinn

Modert Gerät, mit knöchernen Händen

Tastet im Blau nach Märchen

Unheilige Kindheit

Benagt die fette Ratte Tür und Truh

Ein Herz

Erstarrt in schneeiger Stille

Nachhallen die purpurnen Flüche

Des Hungers in faulendem Dunkel

Die schwarzen Schwerter der Lüge

Als schlüge zusammen ein ehernes Tor

Op herfstmuren zoeken daar schaduwen

Het rinkelende goud op de heuvel

Grazende avondwolken

In de rest van verdorde platanen

Donkerdere tranen deze keer

Verdomme, daar is het hart van de dromer

Overlopen met paarse afterglow

De melancholie van de rokende stad

Een gouden koelte waait achter de strider

De vreemdeling van het kerkhof

Alsof een delicaat lijk volgde in de schaduw

Het stenen gebouw rinkelt zachtjes

De tuin van de wezen, het donkere ziekenhuis

Een rood schip op het kanaal

Dromen stijgen en dalen in het donker

rottende mensen

En uit zwartachtige poorten

Engelen met koude voorhoofden stappen naar voren

Blauwheid, de doodsklaagzangen van de moeders

Het rolt door haar lange haar

Een vurig wiel, de ronde dag

De kwelling van de aarde zonder einde

In koele kamers zonder verstand

Matig apparaat, met benige handen

Voel voor sprookjes in het blauw

onheilige jeugd

De dikke rat knaagt aan de deur en de borst

Een hart

Bevroren in besneeuwde stilte

De paarse vloeken weergalmen

Van honger in de rottende duisternis

De zwarte zwaarden van leugens

Alsof een bronzen poort tegen elkaar slaat