Verwandlung des Bösen - Eden Weint Im Grab

Herbst: schwarzes Schreiten am Waldsaum;

Minute stummer Zerstörung;

auflauscht die Stirne des Aussätzigen unter dem

kahlen Baum

Langvergangener Abend, der nun über die Stufen von Moos sinkt

November

Eine Glocke läutet und der Hirt führt eine Herde von schwarzen und roten

Pferden ins Dorf

Unter dem Haselgebüsch weidet der grüne Jäger ein Wild aus

Seine Hände rauchen von Blut und der Schatten des Tiers seufzt im Laub über den

Augen des Mannes, braun und schweigsam;

der Wald

Krähen, die sich zerstreuen;

drei

Ihr Flug gleicht einer Sonate, voll verblichener Akkorde und männlicher

Schwermut;

leise löst sich eine goldene Wolke auf

Bei der Mühle zünden Knaben ein Feuer an

Flamme ist des Bleichsten Bruder und jener lacht vergraben in sein purpurnes

Haar;

oder es ist ein Ort des Mordes, an dem ein steiniger Weg vorbeiführt

Die Berberitzen sind verschwunden, jahrlang träumt es in bleierner Luft unter

den Föhren

Angst, grünes Dunkel, das Gurgeln eines Ertrinkenden: aus dem Sternenweiher

zieht der Fischer einen großen, schwarzen Fisch

Antlitz voll Grausamkeit und Irrsinn

Die Stimmen des Rohrs, hadernder Männer im Rücken schaukelt jener auf rotem

Kahn über frierende Herbstwasser, lebend in dunklen Sagen seines Geschlechts

und die Augen steinern über Nächte und jungfräuliche Schrecken aufgetan

Böse

Was zwingt dich still zu stehen auf der verfallenen Stiege, im Haus deiner

Väter?

Bleierne Schwärze.

Was hebst du mit silberner Hand an die Augen;

und die Lider sinken wie trunken von Mohn?

Aber durch die Mauer von Stein siehst du den Sternenhimmel, die Milchstraße,

den Saturn;

rot

Rasend an die Mauer von Stein klopft der kahle Baum

Du auf verfallenen Stufen: Baum, Stern, Stein!

Du, ein blaues Tier, das leise zittert;

du, der bleiche Priester,

der es hinschlachtet am schwarzen Altar

O dein Lächeln im Dunkel, traurig und böse, dass ein Kind im Schlaf erbleicht

Eine rote Flamme sprang aus deiner Hand und ein Nachtfalter verbrannte daran

O die Flöte des Lichts;

o die Flöte des Tods

Was zwang dich still zu stehen auf verfallener Stiege, im Haus deiner Väter?

Drunten ans Tor klopft ein Engel mit kristallnem Finger

O die Hölle des Schlafs;

dunkle Gasse, braunes Gärtchen

Leise läutet im blauen Abend der Toten Gestalt

Grüne Blümchen umgaukeln sie und ihr Antlitz hat sie verlassen

Oder es neigt sich verblichen über die kalte Stirne des Mörders im Dunkel des

Hausflurs

Anbetung, purpurne Flamme der Wollust;

hinsterbend stürzte über schwarze Stufen

der Schläfer ins Dunkel

Jemand verließ dich am Kreuzweg und du schaust lange zurück

Silberner Schritt im Schatten verkrüppelter Apfelbäumchen

Purpurn leuchtet die Frucht im schwarzen Geäst und im Gras häutet sich die

Schlange

O!

das Dunkel;

der Schweiß, der auf die eisige Stirne tritt und die traurigen

Träume im Wein, in der Dorfschenke unter schwarzverrauchtem Gebälk

Du, noch Wildnis, die rosige Inseln zaubert aus dem braunen Tabaksgewölk und

aus dem Innern den wilden Schrei eines Greifen holt, wenn er um schwarze

Klippen jagt in Meer, Sturm und Eis

Du, ein grünes Metall und innen ein feuriges Gesicht, das hingehen will und

singen vom Beinerhügel finstere Zeiten und den flammenden Sturz des Engels

O!

Verzweiflung, die mit stummem Schrei ins Knie bricht

Ein Toter besucht dich

Aus dem Herzen rinnt das selbstvergossene Blut und in schwarzer Braue nistet

unsäglicher Augenblick;

dunkle Begegnung

Du, ein purpurner Mond, da jener im grünen Schatten des Ölbaums erscheint.

Dem folgt unvergängliche Nacht

Herfst: zwart schrijdend aan de rand van het bos;

minuut van stille vernietiging;

luistert naar het voorhoofd van de melaatse onder hem

kale boom

Lang vervlogen avond, nu wegzinkend over de trappen van mos

november

Er gaat een bel en de herder leidt een kudde zwart en rood

paarden naar het dorp

Onder de hazelaarstruiken lef de groene jager een spel

Zijn handen roken van bloed en de schaduw van het beest zucht in het gebladerte boven de...

de ogen van de mens, bruin en stil;

het bos

kraaien verstrooiing;

drie

Haar vlucht is als een sonate, vol vervaagde akkoorden en mannelijker

Melancholie;

een gouden wolk lost stilletjes op

Jongens steken een vuurtje aan bij de molen

Vlam is de broer van de bleekste en hij lacht begraven in zijn paars

Haar;

of het is een plaats van moord waar een rotsachtige weg langs leidt

De berberis is verdwenen, hij droomt al jaren in loden lucht

de dennen

Angst, groene duisternis, het gorgelen van een drenkeling: uit de vijver van sterren

de visser haalt een grote zwarte vis tevoorschijn

Gezicht vol wreedheid en waanzin

De stemmen van de pijp, ruziënde mannen achterin rocken die op rood

Vaar over ijskoude herfstwateren, levend in donkere sagen van zijn ras

en ogen stenig 's nachts en maagdelijke verschrikkingen geopend

Boos

Wat dwingt je om stil te staan ​​op de vervallen trap in je huis

vaders?

Loden zwartheid.

Wat steek je op met een zilveren hand voor je ogen;

en de oogleden hangen als dronken van klaprozen?

Maar door de stenen muur zie je de sterrenhemel, de Melkweg,

de Saturnus;

rood

De kale boom klopt woedend tegen de stenen muur

Jij op vervallen treden: boom, ster, steen!

Jij, een blauw dier dat zacht trilt;

jij, de bleke priester,

wie slacht het op het zwarte altaar

O je glimlach in het donker, verdrietig en boos dat een kind bleek wordt in zijn slaap

Een rode vlam sprong uit je hand en een mot brandde erop

O de fluit van het licht;

o de fluit des doods

Waarom stond je stil op de vervallen trap in je vaders huis?

Beneden bij de poort klopt een engel met een kristallen vinger

O verdomde slaap;

donker steegje, bruine tuin

De gestalte van de doden rinkelt zachtjes in de blauwe avond

Groene bloemen wuiven om haar heen en haar gezicht heeft haar verlaten

Of het buigt vervaagd over het koude voorhoofd van de moordenaar in de duisternis van de...

gang

aanbidding, paarse vlam van lust;

stervende viel zwarte treden af

de slaper in het donker

Iemand heeft je op het kruispunt achtergelaten en je kijkt lang terug

Zilveren stap in de schaduw van onvolgroeide appelbomen

De vrucht glanst paars in de zwarte takken en in het gras laat hij zijn schil af

Lijn

O!

het donker;

het zweet dat op het ijzige voorhoofd valt en de verdrietige

Dromen in wijn, in de dorpsherberg onder zwarte, met rook bedekte balken

Jij, nog steeds wildernis, tovert roze eilanden uit de bruine tabakswolken en...

brengt van binnenuit de wilde kreet van een griffioen wanneer hij in de buurt van zwarte mensen is

Kliffen jagen in zee, storm en ijs

Jij, een groen metaal en van binnen een vurig gezicht dat wil gaan en

zing donkere tijden en de vlammende val van de engel van de beenheuvel

O!

Wanhoop die op zijn knieën valt met een stille schreeuw

Een dode bezoekt je

Het zelfvergoten bloed stroomt uit het hart en nestelt zich in het zwarte voorhoofd

onuitsprekelijk moment;

donkere ontmoeting

Jij, een karmozijnrode maan, want die verschijnt in de groene schaduw van de olijfboom.

Dit wordt gevolgd door een onsterfelijke nacht