Sebastian im Traum - Eden Weint Im Grab

Mutter trug das Kindlein im weißen Mond

Im Schatten des Nußbaums, uralten Holunders

Trunken vom Safte des Mohns, der Klage der Drossel

Und stille

Neigte in Mitleid sich über jene ein bärtiges Antlitz

Leise im Dunkel des Fensters;

und altes Hausgerät

Der Väter

Lag im Verfall;

Liebe und herbstliche Träumerei

Also dunkel der Tag des Jahrs, traurige Kindheit

Da der Knabe leise zu kühlen Wassern, silbernen Fischen Ruh und Antlitz;

hinabstieg

Da er steinern sich vor rasende Rappen warf

In grauer Nacht sein Stern über ihn kam

Oder wenn er an der frierenden Hand der Mutter

Abends über Sankt Peters herbstlichen Friedhof ging

Ein zarter Leichnam stille im Dunkel der Kammer lag

Und jener die kalten Lider über ihn aufhob

Er aber war ein kleiner Vogel im kahlen Geäst

Die Glocke lang im Abendnovember

Des Vaters Stille, da er im Schlaf die dämmernde Wendeltreppe hinabstieg

Frieden der Seele.

Einsamer Winterabend

Die dunklen Gestalten der Hirten am alten Weiher

Kindlein in der Hütte von Stroh;

o wie leise

Sank in schwarzem Fieber das Antlitz hin

Heilige Nacht

Oder wenn er an der harten Hand des Vaters

Stille den finstern Kalvarienberg hinanstieg

Und in dämmernden Felsennischen

Die blaue Gestalt des Menschen durch seine Legende ging

Aus der Wunde unter dem Herzen purpurn das Blut rann

O wie leise stand in dunkler Seele das Kreuz auf

Liebe;

da in schwarzen Winkeln der Schnee schmolz

Ein blaues Lüftchen sich heiter im alten Holunder fing

In dem Schattengewölbe des Nussbaums

Und dem Knaben leise sein rosiger Engel erschien

Freude;

da in kühlen Zimmern eine Abendsonate erklang

Im braunen Holzgebälk

Ein blauer Falter aus der silbernen Puppe kroch

O die Nähe des Todes.

In steinerner Mauer

Neigte sich ein gelbes Haupt, schweigend das Kind

Da in jenem März der Mond verfiel

Rosige Osterglocke im Grabgewölbe der Nacht

Und die Silberstimmen der Sterne

Dass in Schauern ein dunkler Wahnsinn von der Stirne

Des Schläfers sank

O wie stille ein Gang den blauen Fluss hinab

Vergessenes sinnend, da im grünen Geäst

Die Drossel ein Fremdes in den Untergang rief

Oder wenn er an der knöchernen Hand des Greisen

Abends vor die verfallene Mauer der Stadt ging

Und jener in schwarzem Mantel ein rosiges Kindlein trug

Im Schatten des Nussbaums der Geist des Bösen erschien

Tasten über die grünen Stufen des Sommers.

O wie leise

Verfiel der Garten in der braunen Stille des Herbstes

Duft und Schwermut des alten Holunders

Da in Sebastians Schatten die Silberstimme des Engels erstarb

Moeder droeg het kind in de witte maan

In de schaduw van de walnotenboom, oude vlier

Dronken van het sap van de papaver, de klaagzang van de lijster

En wees stil

Een bebaard gezicht boog zich voor hen neer

Stil in het donker van het raam;

en oude huishoudelijke apparaten

de vaders

was in verval;

Liefde en herfstmijmer

Zo donker de dag van het jaar, trieste kindertijd

Omdat de jongen zachtjes naar het koele water, de vrede en het gelaat van de zilvervis;

neergedaald

Omdat hij zichzelf steen gooide voor uitzinnige zwarte paarden

In grijze nacht kwam zijn ster over hem

Of wanneer hij de ijskoude hand van zijn moeder vasthoudt

Herfstbegraafplaats Sint-Pieters in de avond

Een teder lijk lag stil in de duisternis van de kamer

En die hief de koude oogleden over hem heen

Maar hij was een vogeltje in de kale takken

De bel lang in de avond november

De stilte van de vader terwijl hij in zijn slaap de schemerige wenteltrap afdaalde

vrede van de ziel.

Eenzame winteravond

De donkere figuren van de herders bij de oude vijver

babes in de hut van stro;

oh wat stil

Zijn gezicht zonk weg in zwarte koorts

heilige nacht

Of wanneer hij in de harde hand van zijn vader is

Stilletjes de donkere Golgotha ​​opgevaren

En in de schemering rotsnissen

De blauwe figuur van de mens ging door zijn legende

Bloed liep paars uit de wond onder het hart

O, hoe stilletjes verrees het kruis in de donkere ziel

Dol zijn op;

omdat in zwarte hoeken de sneeuw smolt

Een blauwe bries vrolijk gevangen in de oude vlierbes

In de schaduw van de walnotenboom

En zijn roze engel verscheen stilletjes aan de jongen

Vreugde;

want een avondsonate klonk in koele kamers

In de bruine houten lijst

Een blauwe vlinder kroop uit de zilveren pop

O de nabijheid van de dood.

In een stenen muur

Een geel hoofd gebogen, het kind stil

Omdat in die maart de maan viel

Roze narcis in de grafkelder van de nacht

En de zilveren stemmen van de sterren

Dat in huivering een donkere waanzin van het voorhoofd

De slaper zonk

O, wat een stille passage langs de blauwe rivier

Nadenkend over de vergetenen, daar in de groene takken

De lijster riep een vreemdeling naar zijn ondergang

Of wanneer hij op de benige hand van de oude man zit

liep 's avonds voor de afbrokkelende muur van de stad

En die in een zwarte mantel droeg een roze kind

In de schaduw van de walnoot verscheen de geest van het kwaad

Tastend over de groene trappen van de zomer.

Oh wat stil

De tuin verviel in de bruine stilte van de herfst

Geur en melancholie van oude vlier

Omdat in Sebastians schaduw de zilveren stem van de engel stierf