De Profundis - Eden Weint Im Grab

Es ist ein Stoppelfeld, in das ein schwarzer Regen fällt

Es ist ein brauner Baum, der einsam dasteht

Es ist ein Zischelwind, der leere Hütten umkreist

Wie traurig dieser Abend

Am Weiler vorbei

Sammelt die sanfte Waise noch spärliche Ähren ein

Ihre Augen weiden rund und goldig in der Dämmerung

Und ihr Schoß harrt des himmlischen Bräutigams

Bei der Heimkehr

Fanden die Hirten den süßen Leib

Verwest im Dornenbusch

Ein Schatten bin ich ferne finsteren Dörfern

Gottes Schweigen

Trank ich aus dem Brunnen des Hains

Auf meine Stirne tritt kaltes Metall

Spinnen suchen mein Herz

Es ist ein Licht, das in meinem Mund erlöscht

Nachts fand ich mich auf einer Heide

Starrend von Unrat und Staub der Sterne

Im Haselgebüsch

Klangen wieder kristallne Engel

Het is een stoppelveld waarin een zwarte regen valt

Het is een bruine boom die alleen staat

Het is een sissende wind die om lege huisjes cirkelt

Wat verdrietig deze avond

Voorbij het gehucht

Verzamel de zachtmoedige wees nog steeds schaarse korenaren

Haar ogen grazen rond en goudkleurig in de schemering

En haar baarmoeder wacht op de hemelse bruidegom

Bij thuiskomst

De herders vonden het lieve lichaam

Verdwenen in de doornstruik

Ik ben een schaduw van verre, donkere dorpen

Gods stilte

Ik dronk uit de bron van het bos

Koude metalen treden op mijn voorhoofd

Spinnen doorzoeken mijn hart

Het is een licht dat uitgaat in mijn mond

'S Nachts bevond ik me op een heide

Starend met het vuil en stof van de sterren

In de hazelaarstruik

Kristallen engelen belden weer