Verde Pino, Verde Mastro - Dulce Pontes, Pontes, Dulce

Não há flor do verde pino que responda

A quem, como eu, dorme singela,

O meu amigo anda no mar e eu já fui onda,

Marinheira e aberta!

Pesa-me todo este corpo que é o meu,

Represado, como água sem destino,

Anda no mar o meu amigo, ó verde pino

Ó verde mastro da terra até ao céu!

Soubera eu do meu amigo,

E não estivera só comigo!

Que onda redonda eu era para ele

Quando, fagueiro, desejo nos levava,

Ao lume de água e à flor da pele

Pelo tempo que mais tempo desdobrava!

E como, da perdida donzelia

Me arranquei para aquela tempestade

Onde se diz, duma vez, toda a verdade,

Que é a um tempo, verdade e fantasia.

Soubera eu do meu amigo,

E não estivera só comigo.

Que sou agora, ó verde pino, ó verde mastro,

Aqui prantado e sem poderes largar?

Na mágoa destes olhos, só um rastro,

Da água verdadeira doutro mar.

Soubera eu enfim do meu amigo,

E não estivera só comigo, em mim.

Er is geen bloem van de groene pin die antwoordt

Die, net als ik, eenvoudig slaapt,

Mijn vriend loopt in de zee en ik ben een golf geweest,

Zeeman en open!

Dit hele lichaam dat van mij is, weegt op mij,

Verdomme, als water zonder bestemming,

Loop in de zee mijn vriend, oh groene dennen

O groene mast van de aarde naar de hemel!

Ik wist van mijn vriend,

En ik was niet alleen!

Wat een ronde golf was ik voor hem

Toen, Fagueiro, het verlangen ons nam,

In het water en aan de rand van de huid

Voor de langste tijd ontvouwd!

En hoe, van de verloren maagd

Ik trok mezelf weg van die storm

Waar de hele waarheid in één keer wordt verteld,

Dat is een tijd, waarheid en fantasie.

Ik wist van mijn vriend,

En hij was niet alleen met mij geweest.

Wat ben ik nu, oh groene speld, oh groene mast,

Ben je aan het huilen en kan je niet loslaten?

In de pijn van deze ogen, slechts een spoor,

Van het echte water van een andere zee.

Ik wist eindelijk van mijn vriend,

En hij was niet alleen bij mij, in mij.