Тоска - Дима Билан

Я знаю, сейчас ты далеко, и так же скучаешь по мне.

Но, я не могу тебя не видеть и ждать,

Ведь с каждым днём — мы дальше друг от друга.

Потише звук прикрытых век.

Немая дрожь.

Потухший свет.

И сердца стук, чуть слышен я.

Сегодня призывает дождь.

И слёзы на моих щеках — горячим ливнем, как луна.

Сегодня я опять один и ты одна.

Никогда я не пойму…

Припев:

Ну, почему так нерешительно печаль смакует боль?

Пусть лучше сердце пополам, чем никогда не быть с тобой.

Меня измучила пленительная, вязкая тоска.

Холодным светом у виска опять луна, как ты, одна.

Подальше день, поближе ночь, я так хочу забыться сном.

Но, в пустоте приходит грусть, и я опять её впущу.

И слёзы на моих щеках — горячим ливнем, как луна.

Сегодня я опять один и ты одна.

Никогда я не пойму…

Припев:

Ну, почему так нерешительно печаль смакует боль?

Пусть лучше сердце пополам, чем никогда не быть с тобой.

Меня измучила пленительная, вязкая тоска.

Холодным светом у виска опять луна, как ты, одна.

Я знаю, сейчас ты далеко, и так же скучаешь по мне.

Но, с каждым днем — мы дальше друг от друга.

Ну, почему?

Ну, почему так нерешительно печаль смакует боль?

Пусть лучше сердце пополам, чем никогда не быть с тобой.

Меня измучила пленительная, вязкая тоска.

Холодным светом у виска опять луна, как ты, одна.

Ну, почему так нерешительно печаль смакует боль?

Пусть лучше сердце пополам, чем никогда не быть с тобой.

Ik weet dat je nu ver weg bent, en je mist me net zo goed.

Maar ik kan je niet zien en wachten,

We zijn tenslotte elke dag verder uit elkaar.

Stil het geluid van gesloten oogleden.

Stille tremor.

Gedimd licht.

En het kloppen van het hart, ik kan het nauwelijks horen.

Bellen voor regen vandaag.

En de tranen op mijn wangen zijn een warme douche als de maan.

Vandaag ben ik weer alleen en jij bent alleen.

ik zal het nooit begrijpen...

Refrein:

Welnu, waarom smaakt verdriet zo aarzelend naar pijn?

Het is beter je hart in tweeën te splitsen dan nooit bij je te zijn.

Ik werd gekweld door een meeslepende, stroperige melancholie.

Met een koud licht bij de tempel is de maan weer, net als jij, alleen.

Verder weg is de dag, dichterbij is de nacht, ik wil zo graag in slaap vallen.

Maar verdriet komt in de leegte, en ik zal het weer binnen laten.

En de tranen op mijn wangen zijn een warme douche als de maan.

Vandaag ben ik weer alleen en jij bent alleen.

ik zal het nooit begrijpen...

Refrein:

Welnu, waarom smaakt verdriet zo aarzelend naar pijn?

Het is beter je hart in tweeën te splitsen dan nooit bij je te zijn.

Ik werd gekweld door een meeslepende, stroperige melancholie.

Met een koud licht bij de tempel is de maan weer, net als jij, alleen.

Ik weet dat je nu ver weg bent, en je mist me net zo goed.

Maar elke dag zijn we verder uit elkaar.

Maar waarom?

Welnu, waarom smaakt verdriet zo aarzelend naar pijn?

Het is beter je hart in tweeën te splitsen dan nooit bij je te zijn.

Ik werd gekweld door een meeslepende, stroperige melancholie.

Met een koud licht bij de tempel is de maan weer, net als jij, alleen.

Welnu, waarom smaakt verdriet zo aarzelend naar pijn?

Het is beter je hart in tweeën te splitsen dan nooit bij je te zijn.