Wildgänse - Die Irrlichter

Dem König treu ergeben,

der sehr weise und schon alt,

Kämpft´ ich an seiner Seite,

gewann Ehre dort schon bald.

D´rum rief er mich zu Hofe,

dass ich ihm dort dienen sollt,

Behüten seine Braut,

die er bald ehelichen wollt´,

Ihr Liebreiz, ihre Schönheit

waren weithin wohlbekannt,

Als Ritter der Provinz

war ich weit unter ihrem Stand,

Doch liebte sie Geschichten

aus den Dörfen um die Burg,

Fühlt sich nicht mehr gefangen,

sondern treu umsorgt.

Siehst du, wie die Wildgänse ziehen?

Eisiger Wind trägt mein Lied übers Feld.

Banner auf dem Turme hoch wehen,

Hier geschieht nur, was dem König gefällt.

Ach wär´ ich frei wie die Gänse

zu sehen die Welt.

Jede Stunde ihres Lebens

hab´ ich über sie gewacht,

Wie ihr Bruder, ihr Vertrauter,

bis zu jener Nacht:

Ihr Haar im Bade offen,

Rosenblüten, Kerzenschein,

Immer war ich bei ihr,

doch nie mit ihr allein.

Mein Leben ihr zu opfern

war schon immer meine Pflicht,

Doch meine Liebe, mein Verlangen,

bezwang ich letztlich nicht.

Ihre schwarzen Augen

berauschten meinen Sinn,

Willig und verzaubert

gaben wir einander hin.

Ein Kammerherr, der neidisch war,

sah diesen Hochverrat,

Erzählt´ dem König wortgewandt

die Schande meiner Tat.

Gekränkt und wild von Zorn erfasst,

richtet mich seine Wut:

Verwundet von des Königs Schwert

lag ich in meinem Blut.

Mein bester Freund entwindet mir

ihr teures Liebespfand,

Ein Tuch, bestickt mit Wildgänsen

von ihrer zarten Hand,

Er reitet fern ins Klostertal

noch in dieser Stund´

Und lebt sie noch,

so bringt er ihr meines Todes Kund´.

Siehst du, wie die Wildgänse ziehen?

Eisiger Wind trägt mein Lied übers Land.

Liebster, sag mir, konntest Du fliehen?

Dem König allein schuldet´ ich meine Hand,

Weinend ins Kloster auf Lebtag verbannt.

trouw aan de koning

de zeer wijze en al oude

Ik vecht aan zijn zijde

won daar al snel de eer.

Daarom riep hij me voor de rechtbank,

dat ik hem daar zou dienen

bescherm zijn bruid

met wie hij spoedig wilde trouwen,

Haar charme, haar schoonheid

waren bekend

Als ridder van de provincie

Ik zat ver onder hun niveau

Maar ze hield van verhalen

uit de dorpen rond het kasteel,

voelt zich niet meer opgesloten

maar trouw verzorgd.

Zie je hoe de wilde ganzen gaan?

IJzige wind voert mijn lied over het veld.

zwaaiende spandoeken hoog op de toren,

Alleen wat de koning behaagt, gebeurt hier.

Ah, als ik vrij was als ganzen

de wereld te zien.

Elk uur van je leven

Ik waakte over haar

Net als haar broer, haar vertrouweling,

tot die avond:

haar haar los in het bad,

rozenblaadjes, kaarslicht,

Ik was altijd bij haar

maar nooit alleen met haar.

Mijn leven aan haar opofferen

is altijd mijn plicht geweest

Maar mijn liefde, mijn verlangen

Ik heb uiteindelijk niet gewonnen.

haar zwarte ogen

bedwelmd mijn geest

Gewillig en betoverd

we gaven aan elkaar

Een kamerheer die jaloers was

zag dit hoogverraad,

Vertel de koning welsprekend

de schande van mijn daad.

Gekwetst en wild van woede,

richt zijn woede op mij:

Gewond door het zwaard van de koning

Ik lag in mijn bloed.

Mijn beste vriend worstelt met mij

haar dierbare teken van liefde,

Een doek geborduurd met wilde ganzen

door haar tedere hand,

Hij rijdt ver de kloostervallei in

nog steeds in dit uur

En leeft ze nog?

dus brengt hij haar het nieuws van mijn dood.

Zie je hoe de wilde ganzen gaan?

IJzige wind voert mijn lied door het land.

Beste, vertel me, zou je kunnen ontsnappen?

Ik ben mijn hand alleen aan de koning verschuldigd,

Verbannen naar het klooster voor het leven, huilend.