Mormas Mündel - Die Irrlichter

Hard peitscht der regen jenen Weg,

zu Mormas alter Hütte,

die Dunkelheit umsäumt den Steg,

verschluckt den Klang der Tritte.

Gestaltlos klopft es an das Tor,

das alte Holz knarzt leise,

der Kopf der Alter blickt hervor,

sieht vor der Tür die Weise.

«Mein Kind, mein Kind, wer legt dich her,

vor Mormas Heim im Walde,

herein, herein, das ich mich scher,

fortan um diese Balge.»

Der Morgen gibt dem Kinde licht,

er färbt ihm Hals und Wangen,

die Augen deren Blick nie bricht,

halten dich leicht gefangen.

Jahrelauf zieht auf und ab,

das Kind steht nun im Tage,

doch Mormas Abend zieht hinab,

und nähert sie dem Grabe.

«Mein Kind, mein Kind, ich lehrte dich,

der Zauberfrauen wissen,

der Schatten senkt sich über mich,

fortan musst du mich missen.»

Die Leute suchen sie im Wald,

ersuchen Rat und Taten,

doch nähert sich der Morgen bald,

an dem sie wird verraten.

Des Bischof 's Häscher fangen sie,

er lässt das Kind verdammen,

sie schaut ihn an, ihr Blich bricht nie,

die Scheite steh’n in Flamen.

«Ihr Leute hört, oh höret mich,

mein Leben soll ich lassen,

der Menschenhass ist fürchterlich,

doch kann er mich nicht fassen.»

Flammen züngeln an ihr auf,

doch lacht sie ihrer heiter,

wie Wind löst sich das Mädchen auf,

erhebt sich immer weiter.

Verloren steh’n die Leute da,

bestürzt schau’n sie das Schlimme,

dann aus der Stille klingt so nah,

des Mädchens leise Stimme:

«Ihr Leute hört, oh höret mich,

das Unrecht ist misslungen.

Ich half euch, doch ihr schändet mich,

durch reden böser Zungen.

Doch nichts ist stärker als die Macht,

die Morma mir gegeben.

Sie lehrte mich am Tag und Nacht,

die Achtung vor dem Leben!!!"

De regen slaat hard op die manier,

naar Morma's oude huisje,

de duisternis omringt de steiger,

slikt het geluid van voetstappen in.

Vormloos klopt het aan de poort,

het oude hout kraakt zacht,

het hoofd van de oude gluurt naar buiten,

ziet de weg bij de deur.

«Mijn kind, mijn kind, die jou hier neerzet,

voor Morma's huis in het bos,

in, in, het kan me schelen

voortaan rond deze balg."

De ochtend geeft het kind licht,

hij verft zijn nek en wangen,

de ogen waarvan de blik nooit breekt,

houd je gemakkelijk gevangen.

de loop van het jaar gaat op en neer,

het kind is nu in de dag,

maar Morma's avond valt,

en nadert het graf.

"Mijn kind, mijn kind, ik heb je geleerd"

van magische vrouwen weten

de schaduw valt over me heen

voortaan moet je me missen."

Mensen zoeken haar in het bos,

zoek advies en actie,

maar de ochtend komt eraan

waar ze zal worden verraden.

Ze pakken de ontvoerders van de bisschop,

hij veroordeelt het kind

ze kijkt naar hem, haar blik breekt nooit,

de stammen staan ​​in brand.

"Jullie mensen horen, oh hoor mij,

Ik zou mijn leven moeten opgeven

de misantropie is verschrikkelijk

maar hij kan me niet grijpen."

vlammen likken haar aan,

maar ze lacht vrolijk,

als wind lost het meisje op,

blijft stijgen.

De mensen staan ​​daar verloren

ontzet zien ze het slechte,

dan klinkt vanuit de stilte zo dichtbij,

de zachte stem van het meisje:

"Jullie mensen horen, oh hoor mij,

onrecht mislukt.

Ik heb je geholpen, maar je oneert mij

door boze tongen te spreken.

Maar niets is sterker dan de kracht

de Morma die aan mij is gegeven.

Ze leerde me dag en nacht

respect voor het leven!!!"