Down By The Dockyard - David McWilliams

down by the dockyard

the water’s lie still

the big cranes like tombstones surround her

down by the dockyard

the water’s lie still

dead as the city that bounds her

the old woman

wrapped in her long faded shawl

in the doorway she waits for tomorrow

once there was laughter

behind her old walls

now just the grey face of sorrow

the houses are empty

the neighbours all gone

the stones are still standing

but they’re standing alone

as the boat bound for Liverpool

sings her song

the cobble-stones echo the silence

once she stood proud

and she held her head high

'til hate came to rule her

and men told her lies

and father fought son never knowing

the gun became master

and prejudice ruled

a home made for madmen

a haven for fools

still she’s built her own wasteland

in her churches and schools

dead as the children she’s buried

bij de werf

het water ligt stil

de grote kraanvogels als grafstenen omringen haar

bij de werf

het water ligt stil

dood als de stad die haar begrenst

de oude vrouw

gewikkeld in haar lange vervaagde sjaal

in de deuropening wacht ze op morgen

er werd eens gelachen

achter haar oude muren

nu alleen het grijze gezicht van verdriet

de huizen zijn leeg

de buren zijn allemaal weg

de stenen staan ​​nog steeds

maar ze staan ​​er alleen voor

als de boot op weg naar Liverpool

zingt haar lied

de kasseien weerspiegelen de stilte

eens stond ze trots

en ze hield haar hoofd hoog

tot haat over haar kwam

en mannen vertelden haar leugens

en vader vocht zoon nooit wetende

het pistool werd meester

en vooroordelen heersten

een huis gemaakt voor gekken

een toevluchtsoord voor dwazen

toch heeft ze haar eigen woestenij gebouwd

in haar kerken en scholen

dood als de kinderen die ze heeft begraven