L'enfant aux yeux d'Italie - Daniel Balavoine

Et l’enfant aux yeux d’Italie

Me sourit et se méfie

Me parle de tous ses ennuis

Pour tuer ses névralgies

Moi je l’emmène à l’Avril

Je lui dédie mes visions, mon style

Mes ambitions mon ennui fragile

Et les fleurs en exil

En dormant, elle se perd dans un sourire absent

Et devine les couleurs du vent

Elle sait que je comprends

Et l’enfant aux yeux d’Italie

Se découvre et me poursuit

Abandonne tous ses ennuis

Au pays des névralgies

Moi je l’emmène…

Dans le ciel, son visage aux traits éventuels

Invente des pluies qui s’entremêlent

Au cœur de ses doigts frêles

Moi je l’emmène…

En het kind met de ogen van Italië

Glimlacht naar me en op mijn hoede

Vertelt me ​​over al haar problemen

Om zijn zenuwen te doden

Ik neem het mee naar april

Ik draag mijn visioenen, mijn stijl aan haar op

Mijn ambities mijn breekbare verveling

En bloemen in ballingschap

Terwijl ze slaapt, verliest ze zichzelf in een afwezige glimlach

En raad de kleuren van de wind

Ze weet dat ik het begrijp

En het kind met de ogen van Italië

Komt erachter en achtervolgt me

Geef al je problemen op

In het land van neuralgie

ik neem hem...

In de lucht, zijn gezicht met eventuele trekken

Bedenk regens die met elkaar verweven zijn

In het hart van zijn tere vingers

ik neem hem...