Wavelengths - Cymbals Eat Guitars

This contusion-colored evening

maybe you paint the silhouette

of the gaunt tree line singed in '97

when wildfires threatened my development

and the swallowed towns the Klan had founded

the shaded sand dens were party caverns

for them who’d come hallucinate while we slept

scaring our rabbits to death in their hutches

can’t remember how I used to live

but they’ve all cased their jumps

fatally I willed it to be

in the hours of blankness preceding sleep

oh the years we waste faking remorse

every decision I have ever made

bred the branching future’s mute howlers

with burst-vessel red eyes

roaring inaudibly

on the freezing morning walk to the dim corner grocery

what hangs over big empty country

reborn in negatives of photos of dusk

regret so huge it’s on a phantom axis

receding beaches hissing hearing damage

and the miles-long column of cold moonlight cast across

still seas when my nose begins to bleed

some submitted to having their lights put out

by basement thrill killers

in the neighborhood I heard being murdered is no experience

ten or eleven wounds

in it’s not about Satan or anything you just die

it’s weird

Deze kneuzing-kleurige avond

misschien schilder je het silhouet

van de uitgemergelde boomgrens geschroeid in '97

toen bosbranden mijn ontwikkeling bedreigden

en de opgeslokte steden die de Klan had gesticht

de schaduwrijke zandholen waren feestgrotten

voor hen die hallucineerden terwijl we sliepen

onze konijnen doodsbang maken in hun hokken

kan me niet herinneren hoe ik vroeger leefde

maar ze hebben allemaal hun sprongen gemaakt

fataal heb ik gewild dat het zou zijn

in de uren van leegte voorafgaand aan de slaap

oh de jaren die we verspillen met nepberouw

elke beslissing die ik ooit heb genomen

kweekte de stomme huilers van de vertakte toekomst

met burst-vat rode ogen

brullend onhoorbaar

op de ijskoude ochtendwandeling naar de schemerige kruidenierswinkel

wat hangt er boven een groot leeg land?

herboren in negatieven van foto's van de schemering

spijt zo enorm dat het op een spookas staat

terugwijkende stranden sissende gehoorschade

en de kilometerslange zuil van koud maanlicht die eroverheen wierp

nog steeds zeeën wanneer mijn neus begint te bloeden

sommigen gaven toe dat hun lichten werden gedoofd

door sensatie moordenaars in de kelder

in de buurt waarvan ik hoorde dat vermoorden geen ervaring is

tien of elf wonden

in het gaat niet om Satan of wat dan ook, je sterft gewoon

het is raar