Gary Condit - Cymbals Eat Guitars

We went and left the dog on the highway median

Glaring sky to map microbial floaters against

But it grew dark as we sat ‘hind a car that wouldn’t let us pass

The child in the back wouldn’t quit waving her doll’s arm

I said «from the age of six this boy did not want to live»

The passing of time hasn’t changed your dad’s pained expression

I felt our diners and our movie theaters in poisoned nighttimes

Intumescent and crawling

Nonlocalized awakenings

Memory’s strange abbreviation

In that other time before I knew you

My parents fell asleep bathed in wavering blue

Some breathing dogwood trees lined the street

Swaying white and pink

Carpeting the canopied hall

The shared nightmare of your shut room on a rail

Through the absence in the morning

Hole in histories

We made for some show

Pulled off to the side when rain came prismatic, spreading the headlights

Then you drove me home

Is it teeth-shaking polyphony, grace, and completion?

Or nothing?

We gingen en lieten de hond achter op de middenberm van de snelweg

Glanzende lucht om microbiële drijvers tegen in kaart te brengen

Maar het werd donker toen we 'achter een auto zaten die ons niet zou laten passeren'

Het kind achterin zou niet stoppen met zwaaien met de arm van haar pop

Ik zei «vanaf zijn zesde wilde deze jongen niet meer leven»

Het verstrijken van de tijd heeft de gepijnigde uitdrukking van je vader niet veranderd

Ik voelde onze diners en onze bioscopen in vergiftigde nachten

Opzwellend en kruipend

Niet-gelokaliseerde ontwaken

De vreemde afkorting van het geheugen

In die andere tijd voordat ik je kende

Mijn ouders vielen in wankelend blauw in slaap

Enkele ademende kornoeljebomen stonden langs de straat

Wuivend wit en roze

Vloerbedekking in de overdekte hal

De gedeelde nachtmerrie van je afgesloten kamer op een rail

Door de afwezigheid in de ochtend

Gat in geschiedenis

We hebben gemaakt voor een show

Opzij getrokken toen de regen prismatisch kwam, de koplampen uitspreidend

Toen reed je me naar huis

Is het tandenschokkende polyfonie, gratie en voltooiing?

Of niets?