100 Jahre - Curse

Sie wurden vorgewarnt, und doch war sie nicht bereit als die Bomben kam

Vom Wickeltisch die Flucht in den Keller, das nackte Kind im Arm

Ihr Vater hielt die Mutter, zusammengedrängt, Köpfe abgesenkt

Für den Moment in dem die Zerstörung einschlägt in den Zement

Sie hatten vorgesorgt, vorher Wasser gesammelt

In Eimern, die Badewanne gefüllt damit bis zum Anschlag

Auf einmal der erste Einschlag, überall nur Sirenen

Und Erschütterungen, die dem Jungen in ihren Armen das Bewusstsein nehmen

Sie entschloss bewusst zu erleben, sie wusste sie würd noch leben

Um zu sehn wie ihr Sohn erwachsen wird harrt sie aus in dem Beben

Auf einmal ist alles ruhig, die Stille wabert wie Nebel

Sie hört nur sich selber atmen beim raus auf die Straße treten

Die Ohren vom Lärm gelähmt muss sie lernen den Augen zu trauen

Und das Bild das sich ihr erschließt verschließt sie wieder in Trauer

Sie steht versteinert im Hauseingang

Und sieht den Tross von den tausenden Menschen trauernd und still vorbeiziehn

am Haus entlang

Sie kann fast niemand erkennen

Denn der Staub der zerbersteten Bauten liegt wie ein grauer Schleier auf ihnen

Familien sind getrennt und jeder fragt jeden ob er wen kennt

Hinterlässt in den Überresten des alten Hauses Hinweise denn

Es könnte sein dass ein Ehemann Frau und Kinder sucht

So schreibt man «Wir sind bei meiner Tante jetzt und es geht uns gut»

Und auch sie sucht nach dem Mann der ging und verschwand

Irgendwann entstand diese Leere kein Brief von ihm kam mehr an

Doch sie zweifelt nicht, dass er lebt, das Gefühl das die zwei verbindet

Verhindert dass ihre Hoffnung auf Wiedersehn mit ihm schwindet

Sie nimmt das Kind und fasst kurz den Entschluss der für sie bestimmt ist

Sie begibt sich auf die Suche im Wissen dass sie ihn findet

Gott bitte gib uns die Kraft

Um zu ändern was wir können und zu akzeptieren, dass

Manche Dinge einfach sind wie sie sind

Und bitte gib uns die Weisheit sodass wir sehen was der Unterschied ist

Es war kalt da wo sie ihn hielten, die fremde Sprache verriet ihn

Verirrt in Feindesgebiet, in Gefangenschaft, die Hände friern ihm

Es geht ihm nicht mehr so schlecht wie zu anfang, er kommt zurecht

Studiert die Strukturen des Orts, macht mit Zigaretten geschäft

Er ist dankbar dass er noch lebt, überzeugt dass er überlebt

Überlegt sich, wie kann er es schaffen die Zeit hier zu überstehn

Doch er arrangiert sich mit dem was das Schicksal entschied ihm zu geben

Entschied sich gegen die Resignation des Willens zu Leben

Man flüstert einander zu, hin und wieder kommt dieser Zug

Der das viel zu trockene Brot bringt und dann die Kranken abholt

Er nimmt seine Chance und versucht es davonzukommen auf dem Zug

Mit gefälschten Krankenpapieren, es war schwierig, doch das bekommt man schon

Die Fahrt ist ungewiss, wohin bringt man sie jetzt

Seine Hoffnungen im falschen Krankenbett kreisen ums Lazarett

Doch er weiss es kann anders kommen bei dem Schicksal, was weiss man schon

Doch sein Wille bleibt ungebrochen, und unter uns: manchmal reicht das schon

Ihr ganzes Leben war geprägt von Gedanken an andere Menschen

Sie hat es geliebt zu helfen mit Lachen, Worten und Händen

In ihrer Geduld lag Trost für Familie und Fremde

Und keine Reue für Hilfe, auch wenn sie sich selbst verdrängte

Auf dem Sterbebett, die Schmerzen verschlimmert noch durch die Qual

Nicht nur selbst zu leiden, sondern auch den anderen zur Last zu fallen

Doch die Liebe die sie einst gab kam zurück zu ihr jeden Tag

Und das Schicksal ist manchmal seltsam, denn als sie fortging im Schlaf

Hat sie ein letztes mal getan, was ihr so sehr am Herzen lag

Die Familie, die sie so sehr liebt vereint, wenn auch an ihrem Grab

Fast ein ganzes Jahrhundert Leben zu leben erscheint gigantisch

Und im Gesicht dieses Mannes ist Geschichte verankert

Die Falten, die Kaligraphie seiner Chronik, und wenn er lächelt

Dann funkeln die Augen schelmisch unter Brauen die fast weg sind

Seine Frau ist von ihm gegangen und er hofft man siehts ihm nicht an

Denn als Oberhaupt der Familie zählt für ihn Würde als Mann

Doch allein und still mit sich selbst weiss er sein Elan ist gegangen

Manchmal steht er gar nicht erst auf und wenn dann zieht er sich nicht an

Und wenn die Familie ihn fragt, dann kaschiert er Schmerzen mit Scherzen

Er lacht bis die Tränen kommen, wie ironisch, beides von Herzen

Sein immenser Erfahrungsschatz, er spricht weiser mit jedem Wort

Doch um alles leichter zu machen beschränkt er sich auf Humor

100 Jahre kommen ihm so vor wie veronnene Tränen beim Lachen

Denn er weiss es ist Zeit zu gehen doch was kann man machen

Umringt von Fotografien seiner Kinder, Enkel und deren Kinder

Weiss er auf wunderschöne Weise bleibt auch er für immer

-RapGeniusDeutschland!

Ze waren gewaarschuwd, en toch waren ze niet klaar toen de bommen kwamen

Ontsnap van de commode naar de kelder, het naakte kind in je armen

Haar vader hield de moeder ineengedoken, hoofden gebogen

Voor het moment waarop vernietiging het cement raakt

Ze hadden voorzorgsmaatregelen genomen door vooraf water te verzamelen

In emmers, de badkuip tot het uiterste gevuld

Plots de eerste klap, alleen overal sirenes

En trillingen die de jongen bewusteloos in haar armen slaan

Ze besloot bewust te gaan ervaren, ze wist dat ze nog zou leven

Om te zien hoe haar zoon opgroeit, verdraagt ​​ze de beving

Plots is alles stil, de stilte zweeft als mist

Ze hoort zichzelf alleen ademen als ze de straat op gaat

Haar oren verlamd door het geluid, ze moet leren haar ogen te vertrouwen

En de foto die zich voor haar opent sluit ze weer in rouw

Ze staat versteend in de ingang van het huis

En ziet de entourage van duizenden mensen treurend en stilletjes voorbij komen

langs het huis

Bijna niemand herkent haar

Omdat het stof van de verbrijzelde gebouwen erop ligt als een grijze sluier

Families zijn gescheiden en iedereen vraagt ​​aan iedereen of ze weten wie

Laat sporen achter in de overblijfselen van het oude huis

Het kan zijn dat een man op zoek is naar een vrouw en kinderen

Zo schrijf je "We zijn nu bij mijn tante en het gaat goed"

En ook zij is op zoek naar de man die ging en verdween

Op een gegeven moment ontstond deze leegte en kwamen er geen brieven meer van hem aan

Maar ze twijfelt er niet aan dat hij het gevoel ervaart dat de twee verbindt

Voorkomt dat haar hoop om hem weer te zien vervaagt

Ze neemt het kind en neemt kort de beslissing die voor haar bedoeld is

Ze begint aan een zoektocht in de wetenschap dat ze hem zal vinden

God geef ons alstublieft de kracht

Om te veranderen wat we kunnen en dat te accepteren

Sommige dingen zijn zoals ze zijn

En geef ons alstublieft de wijsheid zodat we kunnen zien wat het verschil is

Het was koud waar ze hem vasthielden, de vreemde taal verraadde hem

Verloren in vijandelijk gebied, in gevangenschap, zijn handen bevriezen

Hij is niet meer zo slecht als in het begin, hij schiet goed op

Bestudeert de structuren van de plaats, deals in sigaretten

Hij is dankbaar dat hij nog leeft, ervan overtuigd dat hij het zal overleven

Denkt hij na hoe hij de tijd hier kan overleven?

Maar hij komt in het reine met wat het lot hem heeft gegeven

Besloten tegen het ontslag van de wil om te leven

Jullie fluisteren tegen elkaar, zo nu en dan komt deze trein

Wie brengt het veel te droge brood en haalt dan de zieken op

Hij grijpt zijn kans en probeert weg te komen met de trein

Met valse medische dossiers was het moeilijk, maar je snapt het

De reis is onzeker, waar moet je nu heen

Zijn hoop op het verkeerde ziekbed draait om het ziekenhuis

Maar hij weet dat het anders kan zijn met het lot, wat weet je?

Maar zijn wil blijft ongebroken, en tussen ons: soms is dat genoeg

Haar hele leven werd gevormd door gedachten van andere mensen

Ze hield ervan om te helpen met lachen, woorden en handen

In haar geduld was troost voor familie en vreemden

En geen spijt voor hulp, ook al duwde het zichzelf opzij

Op het sterfbed, de pijn verergerd door de ondraaglijke pijn

Niet alleen om zelf te lijden, maar ook om anderen tot last te zijn

Maar de liefde die ze ooit gaf, kwam elke dag bij haar terug

En het lot is soms vreemd, want toen ze wegging in haar slaap

Heeft ze nog een laatste keer gedaan wat haar zo dierbaar was?

De familie die zoveel van haar houdt verenigd, zij het bij haar graf

Bijna een eeuw leven lijkt gigantisch

En er is geschiedenis ingebed in het gezicht van deze man

De rimpels, de kalligrafie van zijn kroniek en wanneer hij lacht

Dan schitteren de ogen ondeugend onder wenkbrauwen die bijna weg zijn

Zijn vrouw heeft hem verlaten en hij hoopt dat het er niet zo uitziet

Want als gezinshoofd telt voor hem de waardigheid als man

Maar alleen en rustig met zichzelf, hij weet dat zijn kracht weg is

Soms staat hij niet eens op en als hij dat wel doet kleedt hij zich niet aan

En als de familie het hem vraagt, verbergt hij pijn met grappen

Hij lacht tot de tranen komen, hoe ironisch, allebei vanuit het hart

Zijn immense schat aan ervaring, hij spreekt wijzer met elk woord

Maar om alles makkelijker te maken, beperkt hij zich tot humor

100 jaar lijken hem opgedroogde tranen bij het lachen

Omdat hij weet dat het tijd is om te gaan, maar wat kun je doen?

Omringd door foto's van zijn kinderen, kleinkinderen en hun kinderen

Hij weet op een mooie manier dat hij ook voor altijd blijft

-RapGeniusDuitsland!