Mein Leben - Curse

Mein Leben ist, wie mein Leben ist

Mein Leben ist hart

Mein Leben ist kurz

Mein Leben ist schön

Mein Leben ist gut

Mein Leben ist, wie mein Leben ist

Mein Leben ist, wie mein Leben ist

Mein Leben ist Stress

Mein Leben ist lang

Mein Leben ist ruhig

Mein Leben ist Gut

Mein Leben ist, wie mein Leben ist

Ich wurde geboren in dieser Stadt an der Weser

Hunderttausend Seelen hausen auf hundert Quadratkilometern

Ma und Pa waren hierher gekommen wie Goldgräber nach Colorado

Voll Erwartungen und Hoffnung für Job und Familyplanung

Doch ihr erster Stop war in der Bismarckstraße die Blocks

Doch wen kümmert das, wenn das erste Kind endlich im Bauch anklopft

Sie haben lange gewartet auf mich, ich hab' lange gewartet aufs Licht

Ich hab’s irgendwie wohl gewusst, diese Welt ist nur Frust für mich

Ich war tagelang überfällig, und dann, als ich endlich kam

Ist meine Mutter fast gestorben im Wahn, als sie mich gebar

Es gab Komplikationen jeglicher Art

An jedem Tag seit dem Ersten dank' ich ihr, dass sie die Schmerzen doch auf

sich nahm

Statt mich aufzugeben, nahm sie’s in Kauf und schenkte mir Leben

Seitdem hab' ich diese Frau zu häufig traurig geseh’n

Und ich weiß, es war wegen mir in den meisten Fällen

Ich weiß, ich hab' viel zu viel Scheiß gebaut und sie ignoriert in den meisten

Fällen

Doch wenn man jung ist, dann meint man, man wäre reif

Und wenn man reif ist, sieht man es irgendwann ein, wie dem auch sei

Ich hab' kaum noch Erinnerungen an die grauen Fassaden vom Haus

Denn sobald ich laufen begann, brauchte ich Platz und wir zogen aus

In das Reihenhaus Richtung Meissen, raus aus der Tommy Kaserne

Der Spielplatz war nebenan, doch dahin gehen wollte ich nicht gerne

Warum?

Weil ich den Draht zu den ander’n Kindern nicht fand

Schon in jüngsten Jahren fühlte ich mich wie ein Mutant im Menschengewand

Ich lief ständig nur vor die Wand voller Unverständnis und Angst

Weil ich anders war, als die anderen und es damals noch nicht verstand

Ich hab' häufiger Streit gehabt als «Hallo» gesagt zu den Kids

Ich hab' Gardinenstangen mitgeschleppt, weil der Rest mich mit Steinen beschmiss

Ich hab' täglich zwei reingekriegt und drei ausgeteilt

Mein Wortschatz war so ausgefeilt, dass ich schimpfen und fluchen konnte,

bevor ich drei war

Und als ich vier war, ist meine Schwester gekommen

Paps hat 'nen Job bekommen und der Umzug von Neuem bekommen

Wir sind raus aus der Stadt, ins Bauernkaff Lahde bei Petershagen

Zum Haus in der Schillerstraße kam schließlich der Kindergarten dazu

In der Gruppe gab’s zwei mal schon meinen Namen

Darum nannten die Tanten mich trotz Protesten «Sebastian»

Ich hab' rumgesponnen und getan, als wären Sachen da, die es nicht gibt

Hab erzählt, dass der Sohn von meiner Kinderfrau mein großer Bruder ist

In Retrospekt denk' ich, eigentlich hatt' ich ja recht

Hab' in zwei Familien gesteckt, Ma und Pa waren jeden Tag weg

Meine Ma von 8 bis um 6 und mein Pa von 8 bis um 8

Haben geschuftet und sich schon fast für die Zukunft der Kids kaputt gemacht

Und darum quatsch mich nicht voll mit beschissenen Sprüchen wie

«Curse ist aus einem reichen Haus und wuchs heiter auf und behütet.»

Schön wär's!

Ich hab Aldi-Klamotten gehabt

Zu Victory-Turnschuhen den viel zu großen, vererbten, vergilbten Anorak

All meine Jungs am C64 und ich zuhaus' mit dem strengsten Ton meiner Ma:

«Setz' dich gerade hin hier am Esstisch!»

Doch letzlich ist’s gerad' das, was ich mitgenommen hab' von damals:

Egal was die anderen tun, ich bin immer ich, niemand anders

Ich hab damals noch gar nichts gepeilt von dem ganzen Mist

Ich war nur gedisst, wenn die anderen Colt Seavers schauten und ich durfte nicht

Dann hab' ich Durst gekriegt auf alles, was in war

Wollt' 'n Mountainbike fahr’n und Amiga spielen wie die anderen Kinder

Zum Geburtstag gab es dann das kaputte Rad vom Cousin

Und zur Weihnacht den ausgemusterten Compi von Texas Instruments

Doch in Essenz hab ich früher gelernt, wie der Mensch ist

Was fremd ist wird abgelehnt und für schlecht erklärt, denn man kennt’s nich'

Letzendlich wär's trotzdem ungerecht, nur das Schlechte zu sehen

Ich gehör' zu denen, denen es viel besser ging: Geld war nie das Problem

Es war immer genug am Start, meine Eltern haben’s bloß gespart

Ich fand’s damals hart, nicht zu kriegen, was man will, doch heut find ich’s

smart

Denn obwohl ich die ganze Zeit meine beiden Eltern gehabt hab'

Obwohl ich nie hungern musste mit Almosen vom Sozialstaat

Weiß ich genau, wie es ist zu verzichten und abzuwarten

Ich hab' gelernt, kleine Dinge zu ehren und Danke zu sagen

Ich hab' gelernt, dass man eigentlich allein ist

Und andere Menschen dich meistens nur akzeptieren, wenn du angepasst in deinem

Sein bist

Und all diese Scheiße weiß ich aus eigenem Sehen

Seit ich klein bin, hab ich eingeseh’n

Dass es keinen Sinn macht, angepasst durch mein Life zu gehen

Hab' eingesehen, dass nur ich es bin, der mich kennt

Und ihr meint im Ernst, ich geb irgend’nen scheiß auf was einer von euch denkt?

Das hier ist mein Leben

Mijn leven is hoe mijn leven is

mijn leven is moeilijk

mijn leven is kort

Mijn leven is mooi

Mijn leven is goed

Mijn leven is hoe mijn leven is

Mijn leven is hoe mijn leven is

mijn leven is stress

mijn leven is lang

mijn leven is rustig

Mijn leven is goed

Mijn leven is hoe mijn leven is

Ik ben geboren in deze stad aan de Weser

Honderdduizenden zielen leven op honderd vierkante kilometer

Ma en pa waren hierheen gekomen als goudzoekers naar Colorado

Vol verwachtingen en hoop op werk en gezinsplanning

Maar haar eerste stop was in Bismarckstraße die Blocks

Maar wat maakt het uit wanneer het eerste kind eindelijk in de buik klopt

Je hebt lang op me gewacht, ik heb lang op het licht gewacht

Ik wist het een beetje, deze wereld is gewoon frustratie voor mij

Ik was dagen te laat, en toen kwam ik eindelijk

Mijn moeder stierf bijna in waanzin toen ze van mij beviel

Er waren allerlei soorten complicaties

Elke dag sinds de eerste bedank ik haar voor het stoppen van de pijn

genomen

In plaats van me op te geven, accepteerde ze het en gaf me het leven

Sindsdien heb ik deze vrouw te vaak verdrietig gezien

En ik weet dat het meestal door mij kwam

Ik weet dat ik veel te veel verknoeid heb en ze negeert de meeste van hen

gevallen

Maar als je jong bent, denk je dat je volwassen bent

En als je volwassen bent, zul je het uiteindelijk zien, wat er ook gebeurt

Ik heb nauwelijks herinneringen aan de grijze gevels van het huis

Want zodra ik begon te lopen had ik ruimte nodig en zijn we verhuisd

In het rijtjeshuis richting Meissen, uit de Tommy Kaserne

De speeltuin was naast de deur, maar daar wilde ik niet heen

Waarom?

Omdat ik de connectie met de andere kinderen niet kon vinden

Van jongs af aan voelde ik me een mutant in menselijke gedaante

Ik bleef vol onbegrip en angst tegen de muur aan rennen

Omdat ik anders was dan de anderen en het toen niet begreep

Ik heb meer ruzies gehad dan 'hallo' zeggen tegen de kinderen

Ik droeg gordijnroeden bij me omdat de rest stenen naar me gooide

Ik kreeg er twee binnen en kreeg er drie per dag

Mijn vocabulaire was zo verfijnd dat ik kon vloeken en vloeken

voordat ik drie was

En toen ik vier was, kwam mijn zus

Papa kreeg een baan en kreeg de verhuizing helemaal opnieuw

We zijn de stad uit, naar de boerenstad Lahde bij Petershagen

Eindelijk werd de kleuterschool toegevoegd aan het huis aan de Schillerstrasse

In de groep stond twee keer mijn naam

Daarom noemden mijn tantes me "Sebastian" ondanks protesten

Ik draaide me om en deed alsof er dingen waren die niet bestonden

Ik zei toch dat de zoon van mijn oppas mijn grote broer is?

Achteraf denk ik dat ik eigenlijk gelijk had

Vast in twee families, waren mama en pa elke dag weg

Mijn moeder van 8 tot 6 en mijn vader van 8 tot 8

Hebben gezwoegd en zichzelf bijna vernietigd voor de toekomst van de kinderen

En blijf dus niet doorzeuren over stomme grappen zoals

"Curse komt uit een rijke familie en groeide vrolijk en beschut op."

Het zou fijn zijn!

Ik had Aldi-kleding

Met Victory sneakers, de veel te grote, geërfde, vergeelde anorak

Al mijn jongens op de C64 en ik thuis met de strengste toon van mijn moeder:

"Ga hier recht aan de eettafel zitten!"

Maar uiteindelijk is het precies wat ik toen meenam:

Wat anderen ook doen, ik ben altijd mezelf, niemand anders

Ik wist toen nog niets van al die onzin

Ik was alleen dissed toen de andere Colt Seavers toekeken en ik niet mocht

Toen kreeg ik dorst naar alles wat erin zat

Wilde mountainbiken en Amiga spelen zoals de andere kinderen

Voor zijn verjaardag was er de kapotte fiets van zijn neef

En voor Kerstmis de buiten gebruik gestelde Compi van Texas Instruments

Maar in wezen heb ik eerder geleerd hoe mensen zijn

Wat buitenlands is, wordt afgewezen en slecht verklaard, omdat je het niet weet

Uiteindelijk zou het nog steeds oneerlijk zijn om alleen het slechte te zien

Ik ben een van degenen die veel beter af waren: geld was nooit het probleem

In het begin was er altijd genoeg, mijn ouders hebben het gewoon bewaard

Ik vond het toen moeilijk om niet te krijgen wat je wilt, maar nu vind ik het

slim

Want hoewel ik mijn beide ouders de hele tijd heb gehad

Al heb ik nooit honger geleden met aalmoezen van de verzorgingsstaat

Ik weet precies hoe het is om op te geven en te wachten

Ik heb geleerd kleine dingen te eren en dankjewel te zeggen

Ik heb geleerd dat je eigenlijk alleen bent

En andere mensen accepteren je meestal alleen als je je aanpast in je

zijn zijn

En ik ken al deze shit uit de eerste hand

Al sinds ik klein was, heb ik het gezien

Dat het geen zin heeft om aangepast door mijn leven te gaan

Realiseerde me dat ik de enige ben die mij kent

En je bedoelt serieus, het kan me geen fuck schelen wat een van jullie denkt?

Dit is mijn leven