The Voyage Of Bran - Cruachan

Bran walked alone to ease his mind

To reflect on life and love

Sweet music he heard come from behind

And from the sky above

So sweet was the tune that he fell asleep

Then awoke with a terrible fright

In the distance he heard a women weep

Drew his sword and held it tight

He saw on the ground a silver branch

Adorned with small whit flowers

He took the wand and returned to his home

He was absent for many hours

His royal friends were gathered there

When a woman appeared in their midst

She calmed the host and sung to Bran

Of a land of beauty and myth

«I brought you the branch of Emain

As a token of my desire

Journey forth to the land of women

Of solitude they do tire.»

«No slandering will you find there

Nor treachery will you see

I ask you now to plan and prepare

For your voyage across the sea.»

The fallowing day Bran sailed to the West

With a host of men by his side

Two days and night upon the sea

Only the stars to act as their guide

From out of the west a chariot came

Bearing Manannan — son of Lir

Bran learned that he will find glory and fame

And the land he is seeking is near

After some time they discovered the land

A host of women stood on the shore

Bran covered his face and raised a hand

He was reluctant to go ashore

The chief of women cast a single thread

That pierced the hand of Bran

Despite this act Bran felt no dread

As his boat was pulled to shore

His men paired off with the women there

And Bran stayed with their chief

The passage of time was hidden from them

They believed their time was brief

For what seemed like only just one year

Was really centuries more

They passed their time with joy and cheer

As their journey became folklore

A longing then came to all the men

And they planned to return to their land

The women were loath to let them go

And issued the following command —

«Walk ye not on the land of Eirann

To do so will bring your demise

Go forth and quell your longing

Then return to our western skies.»

The men arrived at Eirann’s shore

And were greeted by a great host

They heard of Bran from ancient lore

And thought he no more than a ghost

A soldier of bran then leapt ashore

But instantly turned to dust

Bran decided to leave once more

To return to the women of lust!

Bran liep alleen om hem gerust te stellen

Nadenken over het leven en de liefde

Zoete muziek die hij van achteren hoorde komen

En vanuit de lucht hierboven

Zo zoet was het deuntje dat hij in slaap viel

Toen wakker geworden met een vreselijke schrik

In de verte hoorde hij een vrouw huilen

Trekte zijn zwaard en hield het stevig vast

Hij zag op de grond een zilveren tak

Versierd met kleine witte bloemen

Hij nam de toverstok en keerde terug naar zijn huis

Hij was vele uren afwezig

Zijn koninklijke vrienden waren daar verzameld

Toen een vrouw in hun midden verscheen

Ze kalmeerde de gastheer en zong voor Bran

Van een land van schoonheid en mythe

"Ik heb je de tak van Emain gebracht"

Als blijk van mijn verlangen

Reis voort naar het land van vrouwen

Van eenzaamheid worden ze moe.»

«Geen laster zul je daar vinden

Noch verraad zul je zien

Ik vraag je nu om te plannen en voor te bereiden

Voor uw reis over zee.»

De braakliggende dag dat Bran naar het westen zeilde

Met een groot aantal mannen aan zijn zijde

Twee dagen en nacht op zee

Alleen de sterren die als hun gids fungeren

Uit het westen kwam een ​​wagen

Dragende Manannan — zoon van Lir

Bran leerde dat hij glorie en roem zal vinden

En het land dat hij zoekt is dichtbij

Na een tijdje ontdekten ze het land

Een groot aantal vrouwen stond aan de kust

Bran bedekte zijn gezicht en stak een hand op

Hij was terughoudend om aan land te gaan

Het hoofd van de vrouwen wierp een enkele draad

Dat doorboorde de hand van Bran

Ondanks deze daad voelde Bran geen angst

Toen zijn boot naar de kust werd getrokken

Zijn mannen vormden een paren met de vrouwen daar

En Bran bleef bij hun chef

Het verstrijken van de tijd was voor hen verborgen

Ze geloofden dat hun tijd kort was

Voor wat slechts een jaar leek

Was echt eeuwen meer

Ze brachten hun tijd met vreugde en gejuich door

Toen hun reis folklore werd

Toen kwam er een verlangen bij alle mannen

En ze waren van plan terug te keren naar hun land

De vrouwen wilden ze niet laten gaan

En gaf de volgende opdracht:

«Loopt niet op het land van Eirann

Als u dit doet, komt u te overlijden

Ga heen en bedwing je verlangen

Keer dan terug naar onze westelijke hemel.»

De mannen kwamen aan bij de kust van Eirann

En werden begroet door een geweldige gastheer

Ze hoorden van Bran uit oude overleveringen

En dacht dat hij niet meer dan een geest was

Een soldaat van zemelen sprong toen aan land

Maar veranderde meteen in stof

Bran besloot nog een keer te vertrekken

Om terug te keren naar de vrouwen van lust!