Ettrick Forest In November - Cnoc An Tursa

November’s sky is chill and drear,

November’s leaf is red and sear:

Late, gazing down the steepy linn,

That hems our little garden in,

Low in its dark and narrow glen

You scarce the rivulet might ken,

So thick the tangled greenwood grew,

So feeble trill’d the streamlet through:

Now, murmuring hoarse, and frequent seen

Through bush and brier, no longer green,

An angry brook, it sweeps the glade,

Brawls over rock and wild cascade,

And, foaming brown with doubled speed,

Hurries its waters to the Tweed.

No longer Autumn’s glowing red

Upon our Forest hills is shed;

No more beneath the evening beam

Fair Tweed reflects their purple gleam;

Away hath pass’d the heather-bell

That bloom’d so rich on Needpathfell;

Sallow his brow;

and russet bare

Are now the sister-heights of Yair.

The sheep, before the pinching heaven,

To shelter’d dale and down are driven,

Where yet some faded herbage pines,

And yet a watery sunbeam shines:

In meek despondency they eye

The wither’d sward and wintry sky,

And far beneath their summer hill,

Stray sadly by Glenkinnon’s rill:

The shepherd shifts his mantle’s fold,

And wraps him closer from the cold;

His dogs no merry circles wheel,

But shivering follow at his heel;

A cowering glance they often cast,

As deeper moans the gathering blast.

De lucht van november is kil en somber,

Het blad van november is rood en verschroeid:

Laat, starend langs de steile linn,

Dat omsluit onze kleine tuin,

Laag in zijn donkere en smalle vallei

U nauwelijks de beek zou kunnen ken,

Zo dik groeide het verwarde groen,

Zo zwak trilde de streamlet door:

Nu, gemompel hees, en vaak gezien

Door struiken en doornstruiken, niet langer groen,

Een boze beek, het veegt de open plek,

Vechten over rots en wilde waterval,

En, schuimend bruin met dubbele snelheid,

Haast zijn wateren naar de Tweed.

Niet langer gloeiend rood in de herfst

Op onze bosheuvels wordt afgeworpen;

Niet meer onder de avondstraal

Fair Tweed weerspiegelt hun paarse glans;

Weg heeft de heideklok doorgegeven

Die bloei was zo rijk op Needpathfell;

Slaat zijn voorhoofd;

en roodbruin kaal

Zijn nu de zusterhoogten van Yair.

De schapen, voor de knijpende hemel,

Naar beschutting worden dal en naar beneden gereden,

Waar nog enkele verwelkte dennen,

En toch schijnt een waterige zonnestraal:

In zachtmoedige moedeloosheid kijken ze

De verdorde graszode en winterse lucht,

En ver onder hun zomerheuvel,

Verdwaald helaas door Glenkinnon's rill:

De herder verschuift zijn mantel,

En wikkelt hem dichter tegen de kou;

Zijn honden geen vrolijke cirkels,

Maar rillingen volgen hem op de hielen;

Een ineengedoken blik die ze vaak werpen,

Als dieper kreunt de verzamelende ontploffing.