Culloden Moor - Cnoc An Tursa

Full of grief, the low winds sweep

O’er the sorrow-haunted ground;

Dark the woods where night rains weep,

Dark the hills that watch around.

Tell me, can the joys of spring

Ever make this sadness flee,

Make the woods with music ring,

And the streamlet laugh for glee?

When the summer moor is lit

With the pale fire of the broom,

And through green the shadows flit,

Still shall mirth give place to gloom?

Sad shall it be, though sun be shed

Golden bright on field and flood;

E’en the heather’s crimson red

Holds the memory of blood.

Here that broken, weary band

Met the ruthless foe’s array,

Where those moss-grown boulders stand,

On that dark and fatal day.

Like a phantom hope had fled,

Love to death was all in vain,

Vain, though heroes' blood was shed,

And though hearts were broke in twain.

Many a voice has cursed the name

Time has into darkness thrust,

Cruelty his only fame

In forgetfulness and dust.

Noble dead that sleep below,

We your valour ne’er forget;

Soft the heroes' rest who know

Hearts like theirs are beating yet.

Vol van verdriet, de lage wind waait

O'er de door verdriet achtervolgde grond;

Donker de bossen waar nachtregens huilen,

Donker de heuvels die rondkijken.

Vertel me, kan de geneugten van de lente

Laat dit verdriet ooit vluchten,

Laat het bos rinkelen met muziek,

En het stroompje lacht om vrolijkheid?

Als de zomerveen verlicht is

Met het bleke vuur van de bezem,

En door het groen fladderen de schaduwen,

Zal vrolijkheid toch plaats maken voor somberheid?

Triest zal het zijn, hoewel de zon schijnt

Gouden helder op veld en overstroming;

E'en de heide is karmozijnrood

Bevat de herinnering aan bloed.

Hier die gebroken, vermoeide band

Ontmoet de meedogenloze vijand,

Waar die met mos begroeide rotsblokken staan,

Op die donkere en fatale dag.

Als een spookhoop was gevlucht,

Liefde tot de dood was tevergeefs,

Tevergeefs, hoewel heldenbloed werd vergoten,

En hoewel harten in tweeën waren gebroken.

Menig stem heeft de naam vervloekt

De tijd is in de duisternis geduwd,

Wreedheid zijn enige roem

In vergeetachtigheid en stof.

Edele doden die beneden slapen,

We zullen uw moed nooit vergeten;

Zacht de rust van de helden wie weet

Harten zoals die van hen kloppen nog.