Si douce à mon souvenir - Claude François

Comme tout le monde sait que ta maison est ouverte à tous ceux qui ont du

chagrin

Moi, chaque fois que je suis triste, je me surprends à chercher son chemin

Et tout le monde sait que jamais rien, jamais personne n´a pu, n´a jamais pu un

jour me retenir

Mais tu es là pourtant, sur les chemins perdus de ma mémoire

Tu es toujours si douce à mon souvenir

Je ne me tiens pas à toi comme le lierre qui s´accroche autour des rochers

Et surtout pas parce que les gens disent que nous sommes fait pour nous aimer

Ce ne sont pas les promesses, les contrats ni les mots d´amour

Qui chaque fois me poussent à te revenir

C´est pourquoi toujours, sur les chemins perdus de ma mémoire

Je te retrouve si douce à mon souvenir

Et malgré les distances et les océans et les champs de blé qui toujours nous

séparent

Malgré quelques filles toujours un peu tristes, lorsqu´au matin je leur dis «au revoir»

Je peux encore courir le monde, la pluie peut me mouiller et le soleil me

brûler jusqu´à en mourir

Je n´irai pas sur les chemins où je ne peux te voir te promener

Si douce à mon souvenir

Je ne sais pas si j´arriverai un jour au bout de mon voyage

Ni si jamais je me lasserai de changer tous les jours de paysage

Mais je sais qu´un jour je reviendrai

Quand je n´aurai plus la force de courir vers ta maison sur les chemins perdus

de ma mémoire

Et tu seras là si douce à mon souvenir

Zoals iedereen weet, staat je huis open voor iedereen die heeft

verdriet

Ik, elke keer als ik verdrietig ben, merk ik dat ik zijn weg zoek

En iedereen weet nooit iets, niemand zou ooit kunnen, nooit een...

dag houd me tegen

Maar je bent er nog steeds, op de verloren paden van mijn geheugen

Je bent altijd zo lief voor mijn geheugen

Ik hou je niet vast zoals de klimop die zich om de rotsen vastklampt

En vooral niet omdat mensen zeggen dat het de bedoeling is dat we van elkaar houden

Het zijn geen beloften, contracten of woorden van liefde

Die me elke keer pushen om bij je terug te komen

Daarom altijd, op de verloren paden van mijn geheugen

Ik vind je zo lief voor mijn geheugen

En ondanks de afstanden en de oceanen en de tarwevelden die altijd

verschillend

Ondanks dat sommige meisjes altijd een beetje verdrietig zijn, als ik 's ochtends 'vaarwel' tegen ze zeg

Ik kan nog steeds over de wereld zwerven, de regen kan me nat maken en de zon kan me krijgen

dood verbranden

Ik ga niet de paden op waar ik je niet kan zien lopen

Zo lief voor mijn geheugen

Ik weet niet of ik ooit het einde van mijn reis zal bereiken

Of als ik ooit moe word van elke dag van omgeving te veranderen

Maar ik weet dat ik op een dag terug zal zijn

Wanneer ik niet langer de kracht heb om op de verloren paden naar je huis te rennen

uit mijn geheugen

En je zult daar zo lief zijn in mijn herinnering