Dans les orphelinats - Claude François

Il y a, dans les orphelinats

Des cloches qui sonnent mais ne chantent pas

De grands arbres qui tendent au ciel leurs bras

Mais les oiseaux ne s’y posent pas.

Il y a aussi, dans les orphelinats, quelques poupées qui parlent

Mais ces poupées, elles, n’ont jamais dit «Papa… Maman…»

Il y a, dans les orphelinats, des murs grands comme l’Himalaya

Et des barreaux gros comme des séquoias

Et des portes lourdes comme des trois-mâts.

Il y a aussi, dans les orphelinats, quelques poupées qui rêvent

Mais ces poupées, elles, n’ont jamais dit «Papa… Maman…»

Il y a, dans les orphelinats, des vitres où l’on ne dessine pas

Et des pelouses où l’on ne marche pas

Et des cailloux qu’on ne lance pas.

Mais il y a aussi, dans les orphelinats, quelques poupées qui meurent

Mais ces poupées, elles, n’ont jamais dit «Papa… Maman…»

Dans les orphelinats, comme des prisonniers

Il y a des lits blancs avec des numéros

Et des poupées couchées qui crient en dormant.

Elles crient «Papa… Maman…»

Il y a des larmes sur les oreillers des poupées

Car les poupées, elles, savent toutes, toutes pleurer.

Ah !

Il y a des rêves qui passent sous les yeux fermés

Car les poupées savent toutes rêver.

Ah !

Il y a des yeux au ciel, des mains croisées

Car les poupées savent toutes prier

Car ces pauvres poupées pourraient aimer

Sauraient aimer… Pour être aimées…

Er zijn, in de weeshuizen

Klokken die luiden maar niet zingen

Hoge bomen strekken hun armen naar de lucht

Maar de vogels landen daar niet.

Er zijn ook enkele pratende poppen in de weeshuizen.

Maar deze poppen zeiden nooit: "Papa... mama..."

Er zijn, in de weeshuizen, muren zo groot als de Himalaya

En sporten zo groot als sequoia's

En zware deuren als driemaster.

Er zijn ook enkele dromenpoppen in de weeshuizen

Maar deze poppen zeiden nooit: "Papa... mama..."

Er zijn ramen in weeshuizen waar je niet tekent

En grasvelden waar je niet loopt

En kiezels die je niet gooit.

Maar er zijn ook, in de weeshuizen, enkele poppen die sterven

Maar deze poppen zeiden nooit: "Papa... mama..."

In weeshuizen, zoals gevangenen

Er zijn witte bedden met cijfers

En slaappoppen die gillen tijdens het slapen.

Ze roepen "Papa... Mam..."

Er zijn tranen op de kussens van de poppen

Omdat poppen allemaal weten hoe ze moeten huilen.

Ah!

Er zijn dromen die voorbijgaan voor gesloten ogen

Want poppen weten allemaal hoe ze moeten dromen.

Ah!

Er zijn ogen in de lucht, gekruiste handen

Want poppen weten allemaal hoe ze moeten bidden

Want die arme poppen houden misschien van

Zou weten hoe lief te hebben... Bemind te worden...