The Lonely Doll - Cass McCombs

In tribute to all things petite

Pretty and sweet

This verse I offer and greet

In desire to replete

A portrait painted from truth

But imagined to soothe

For Beauty, eternal in youth

Loves pity, compassion, and ruth

I stumbled out of the saloon

An evening last June

And heard a distant, mournful tune

Under the dyad moon

My Soul, though with wine I did douse

The song did arouse

I followed, a drunken louse

Unto a cardboard house

And through the window to see

A doll before me

Singing to the mirror was she-

Was it a plea?

Her room was all dresses and bows

For a doll needs her clothes

She leaned in to breathe from a rose

And stood on her tippy-toes

With a brush made of jade and pearl

She straightened her blonde curl

I saw the sad eyes of a girl

Under teardrops, aswirl

She went to her canopied bed

And laid down her head

She picked up her sheep-doll and said

Something with dread

Though I was too drunk to make sense

I felt her Essence

And turned to leave this pretense

For night, black and immense

I remember that singing doll

And her grievous call

As a little reminder to us all

Whose sadness wasn’t so small

Als eerbetoon aan alle kleine dingen

Mooi en lief

Dit vers bied ik aan en groet

In het verlangen om te vullen

Een naar waarheid geschilderd portret

Maar ingebeeld om te kalmeren

Voor schoonheid, eeuwig in de jeugd

Houdt van medelijden, mededogen en ruth

Ik strompelde de salon uit

Een avond afgelopen juni

En hoorde een ver, treurig deuntje

Onder de dyad-maan

Mijn ziel, hoewel ik met wijn heb gedoucht

Het lied wekte wel

Ik volgde, een dronken luis

Naar een kartonnen huis

En door het raam om te zien

Een pop voor mij

Zingen voor de spiegel was ze-

Was het een pleidooi?

Haar kamer was een en al jurken en strikken

Want een pop heeft haar kleren nodig

Ze leunde naar binnen om te ademen van een roos

En stond op haar tippy-tenen

Met een borstel van jade en parel

Ze rechtte haar blonde krul

Ik zag de droevige ogen van een meisje

Onder tranen, aswirl

Ze ging naar haar hemelbed

En legde haar hoofd neer

Ze pakte haar schaapspop op en zei:

Iets met angst

Hoewel ik te dronken was om iets te begrijpen

Ik voelde haar Essentie

En draaide zich om om deze pretentie te verlaten

Voor de nacht, zwart en immens

Ik herinner me die zingende pop

En haar pijnlijke oproep

Als een kleine herinnering voor ons allemaal

Wiens verdriet niet zo klein was